ഈയടുത്തായി സിക്സ് പാക്കിനെക്കുറിച്ചാണത്രേ കുട്ടികള്‍ ക്യാം‌പസുകളില്‍ ചര്‍ച്ച ചെയ്യുന്നതു്. ഇവന്മാരൊക്കെ സിക്സ്പാക്ക് പോയിട്ടു ജിം എന്നു തന്നെ കേള്‍ക്കുന്നതിന്നു മുമ്പ് തന്നെ ജിമ്മിലൊക്കെ പോയിട്ടുള്ളവനാ ഈ സന്ദീപ്. അതും നിസ്സാര ജിമ്മല്ല – ഐ ഐ ടി യിലെ അത്യന്താധുനിക ജിം.
കൊടകരപുരാണത്തില്‍ വി.എം പറയുന്ന പോലെ, കട്ട-ജിമ്മന്മാര്‍ വിഹരിച്ചിരുന്നൊരു കാലഘട്ടമുണ്ടായിരുന്നു നെല്ലായിയില്‍. അന്നു ഞാന് വെറും കുഞ്ഞായിരുന്നതിനാല്‍ ആ വേണ്ടാത്ത പണിക്കൊന്നും ഞാന് പോയില്ല.
വളര്‍ന്നു വലുതായി ഐഐടി-ലെത്തി. സഹമുറിയന്‍ സിദ്ദേഷ് – ഒരു മറാഠി – കട്ട എന്നൊന്നും പറഞ്ഞാല്‍ പോരാ.. ഒരു 100 കിലോ തൂക്കം വരുന്ന ഒരു അതിശക്തന്‍ ... എന്നും ജിമ്മിലൊക്കെ പോകുന്ന ഗഡി.
എന്റെ മനസ്സിലും ജിം സ്വപ്നങ്ങള്‍ നാമ്പെടുക്കാന്‍ തുടങ്ങി.. എന്നാലും എന്നെപ്പോലൊരു കുഴിമടിയനു ഇത്തരം സ്വപ്നങ്ങളൊക്കെ കരിയിച്ചു കളയലായിരുന്നു ഹോബി. അതിനിടയില്‍ സഹമുറിയനു വേറെ മുറി കിട്ടി മാറിപ്പോയി... അപ്പൊ എന്റെ സ്വപ്നങ്ങള്‍ക്കു ദിവസം വെള്ളം ഒഴിക്കാന്‍ പോലും ആളില്ലാത്ത അവസ്ഥയായി! :(
അങ്ങനെയിരിക്കുമ്പോഴാണു എന്റെ വേറൊരു സുഹൃത്ത് (തൃശ്ശൂര്‍ക്കാരന്‍ തന്നെ) 2004 ജനുവരി മുതല്‍ ജിമ്മില്‍ പോകുന്നു എന്നു പറഞ്ഞതു്. പാവം അതിനൊരു കൂട്ടായിക്കോട്ടെ എന്നു കരുതി, ഞാനും പറഞ്ഞു.. “നമുക്കൊരുമിച്ചു പോകാം” എന്നു.
2004 ജനുവരി 1, സമയം രാവിലെ 6 മണി - നര്‍മ്മദ ഹോസ്റ്റലിലെ 367-ആം നമ്പര്‍ മുറിയില്‍ മാത്രം ആളനക്കം (അതെന്റെ മുറിയായിരുന്നു). എഴുന്നേറ്റ്, പെട്ടെന്നു റെഡിയായി, സുഹൃത്തിനെയും കൂട്ടി ജിമ്മിലെത്തി.
ആദ്യമായാണു് ഞാന് ആ ജിം കാണുന്നതു്. പല പെണ്‍കുട്ടികളുടെയും കൂടെ അതിലേ നടക്കാന്‍ പോയിട്ടുണ്ടെങ്കിലും ഒരിക്കലും ആ ഭാഗത്തേക്കു ശ്രദ്ധിച്ചിട്ടിലായിരുന്നു. ബ്രെയിന്‍ മസിലുകളെ ശക്തമാക്കിയാല്‍ മതി എന്നതായിരുന്നു നമ്മുടെ ഒരു ലൈന്‍ - അന്നു വരെ.
ഒരു ഭീകരന്‍ ജിം - ലോകത്തിലെ എല്ലാ സംഭവങ്ങളും ഉണ്ട്. 
എന്നാലും “പയ്യെത്തിന്നാല്‍ പനയും തിന്നാം” എന്നതായിരുന്നു എന്റെ നിലപാടു്. ഒരൊറ്റ ദിവസം കൊണ്ട് എല്ലാം ചെയ്യാന്‍ നോക്കിയാല്‍ കിടപ്പിലാവും എന്നൊക്കെ എനിക്കറിയാം. (ഞാന് എല്ലാം വിക്കിപ്പീഡിയയില്‍ വായിച്ചു വെച്ചിരുന്നു - ഞാനാരാ മോന്‍? )
കടന്നു ചെന്നു.. വാതില്ക്കല്‍ തന്നെ ഇരിക്കുന്നു ജിം-മാസ്റ്റര്‍.
വളരേ ഭവ്യതയോടെ ഞാന് പറഞ്ഞു -- “എനിക്കൊരിത്തിരി ജിമ്മണം”
പുള്ളി ആദ്യം തന്നെ എന്റെ തോളെല്ലില്‍ ഒന്നു പിടിച്ചു നോക്കി. എന്നിട്ടു ചോദിച്ചു - “ഉയരം എത്ര?“
176 സെ. മീ എന്നു ഞാനും പറഞ്ഞു.
ഒരിക്കല്‍ കൂടി തോളത്തു പിടിച്ചിട്ടു് പുള്ളി പറഞ്ഞു - “തൂക്കം പോരാ, ഒരു 10-12 കിലോ അണ്ടര്‍ വെയിറ്റാ.. 65 കിലോ വരെ ആവാവുന്നതാണു“
എന്റെ ഭാവമാറ്റം കാണാ‍നായിരിക്കും പുള്ളി ഒന്നു നിര്‍ത്തി. എന്നാല്‍ ഞാന് ഞെട്ടല്‍ കാണിക്കാത്തതിനാലായിരിക്കണം - “എന്നാല്‍ ഒന്നു വെയിറ്റ് നോക്കൂ“ എന്നു നിര്‍ദ്ദേശിച്ചു ജിം-മാസ്റ്റര്‍.
അരികില്‍ കിടന്നിരുന്ന വെയിങ്ങ് മെഷീനില്‍ ഞാന് കയറി നിന്നപ്പോള്‍ 54 കിലോ!!
ഇപ്പൊ ഞാനൊന്നു ഞെട്ടി - കൃത്യം 10-12 കിലോ എന്നു പുള്ളിക്കു മനസ്സിലായതെങ്ങനെ!!
അദ്ദേഹം തുടര്‍ന്നു - “സാരല്ല്യ, നമുക്കു എല്ലാം ശരിയാക്കാം. എന്നും രാവിലെ ഇവിടെ വന്നാല്‍ മതി. കുറച്ചു ജിമ്മും, കുറച്ചു ഭക്ഷണക്രമീകരണങ്ങളും - നിന്നെ ഞാന് ശരിയാക്കിത്തരാം” എന്നു്.
നല്ല പോലെ മുട്ട, പാല്‍, ഐസ്ക്രീം, കേയ്ക്ക് മുതലായവ കഴിക്കാനും പുള്ളി പറഞ്ഞു.
എന്നിലെ ആവേശം വേണ്ടത്ര പോര എന്നു തോന്നിയിട്ടാകാം .. ഒരു കാര്യം കൂടി പറഞ്ഞു. ഇതുപോലെ മെലിഞ്ഞു അണ്ടര്‍വെയിറ്റാണെങ്കില്‍ അവളെ തൃപ്തിപ്പെടുത്താനൊന്നും പറ്റില്ല.
“അവളെ തൃപ്തിപ്പെടുത്താന്‍ പറ്റില്ല”
“തൃപ്തിപ്പെടുത്താന്‍ പറ്റില്ല”
“പറ്റില്ല”
എന്റെ ചെവിയില്‍ ഇതു മുഴങ്ങിക്കേട്ടു... പിന്നെ എനിക്കൊന്നും ഓര്‍മ്മയില്ല. ആവേശ്വം കത്തിജ്ജ്വലിച്ചു...
ഞാന് ചെന്നു ഓരോന്നോരോന്നായി അഭ്യസിക്കാന്‍ തുടങ്ങി..
മനസ്സില്‍ മുഴങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു - “അവളെ തൃപ്തിപ്പെടുത്താന്‍ പറ്റില്ല”
എല്ലാ അഭ്യാസങ്ങളും കഴിഞ്ഞു്, വൈകിയെങ്കിലും ഇവിടെ ഇപ്പോഴെങ്കിലും വന്നല്ലോ എന്ന് കരുതി, മന്ദഹസിച്ച് ഞാന് തിരിച്ചു് ഹോസ്റ്റലിലേക്കു പോയി.
പിന്നെ എനിക്കുള്ള ശരിയായ ഓര്‍മ്മ - ഒരാഴ്ചത്തെ പനി ആയിരുന്നു. ശരീരത്തിലെ എല്ലാ അവയവങ്ങളും മത്സരിച്ചു മത്സരിച്ച് വേദനിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.
മനസ്സിന്റെ വേദനയോ അതിലും ഭയങ്കരം - “അവളെ തൃപ്തിപ്പെടുത്താന്‍ പറ്റില്ല”!!!
ശരീരവേദന കുറയുന്നതോടെ മനസ്സിലും ചെറിയ മാറ്റം വന്നു - “ജീവനോടെ ഉണ്ടായിട്ടു വേണ്ടേ, തൃപ്തിപ്പെടുത്താന്‍” ...
പനി മാറിയപ്പോഴേക്കും ജിം എന്ന സ്വപ്നത്തെ ഞാന് വേരോടെ പിഴുതെറിഞ്ഞിരുന്നു! :(
അതാണു് എന്റെ സിക്സ്പാക്കിന്റെ കഥ.
അതിനു ശേഷം ആരെങ്കിലും ജിം എന്നു പറഞ്ഞാല്‍ - “വട്ടുണ്ടോ, തനിക്കു്? എന്നേപ്പോലുള്ള ഒരു പെര്‍ഫക്റ്റ് ആരോഗ്യവാനു ജിമ്മിന്റെ ആവശ്യമില്ല”, “ബ്രെയിന്‍ മസിലുകള്‍ - അതാണു് പ്രധാനം” എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞു ഞാന് ഘോരഘോരം വാദിക്കും!
കാലചക്രം തിരിഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു...
ജിമ്മിന്റെ നഷ്ടം നികത്താന്‍ ഞാന് ഭയങ്കരമായി ഭക്ഷണം കഴിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. ഇന്ത്യയിലെ ഭക്ഷണക്ഷാമത്തിനു കാരണം തന്നെ ഞാന് ആണെന്നൊക്കെ അസൂയാലുക്കള്‍ പറയുന്ന രീതിയില്‍ ഉള്ള ഭക്ഷണം കഴിക്കല്‍ (ഹോസ്റ്റല്‍ ഭക്ഷണം കഴിച്ചു 3 മാസം കൊണ്ട് 5 കിലോ കൂടി എനിക്കു്) .. ഒരാള്‍ കഴിക്കുന്ന ചോറിനേക്കാള്‍ കൂടുതല്‍ കാണും ഞാന് ചവച്ചുപേക്ഷിച്ചിട്ട മുരിങ്ങാക്കോലുകള്‍ (അവളുടെ തൃപ്തിയും മുരിങ്ങയും തമ്മിലുള്ള ബന്ധം അറിയാല്ലോ അല്ലേ) ;)
അങ്ങനെ 2004 ഏപ്രില്‍ വന്നെത്തി... ഹോസ്റ്റല്‍ ഡേ സെലിബ്രേഷന്‍സ് ആവാറായി..
നര്‍മ്മദയിലെ ആഘോഷങ്ങള്‍ക്കു കാവേരിയിലെ സുഹൃത്തുക്കളെ ക്ഷണിക്കാ‍നായി ഞാനും പ്രിയങ്കറും കാവേരിയിലെത്തി.. എല്ല സംസ്ഥാനങ്ങളില്‍ നിന്നുള്ളവരും ഉണ്ട് ഞങ്ങളുടെ ഗാങ്ങില്‍ : ഗുരു - തമിഴന്‍, സഞ്ജയ് - കന്നഡിഗ, മനീഷ് - യു. പി, സന്ദീപ് - ബീഹാറി, പ്രിയങ്കര്‍ – ബം‌ഗാളി, സിദ്ദേഷ് - മറാഠി.. അങ്ങനെയങ്ങനെ…
എല്ലാരും സന്ദീപിന്റെ റൂമില്‍ കൂടിയിരുന്നു വര്‍ത്തമാനം പറയുമ്പോള്‍ - അതാ അവിടെ കിടക്കുന്നു. ഒരു ഡം-ബെല്‍! സിദ്ദേഷ്-കട്ട ഉടനെത്തന്നെ അതെടുത്തു കളിക്കാന്‍ തുടങ്ങി. എല്ലാരുടെയും മസില്‍ സ്വപ്നങ്ങള്‍ വീണ്ടും കത്തിജ്ജ്വലിക്കാന്‍ തുടങ്ങി.
നമ്മുടെ കട്ടസുഹൃത്ത്, ഉടനെ തന്നെ അതെടുത്തു ഒരു 100 എണ്ണം അടിച്ചു. എന്നിട്ടു ഞങ്ങളെ വെല്ലുവിളിച്ചു. ഗുരുവുണ്ടോ വിടുന്നു - അവന്‍ ബെറ്റു വെച്ചടിച്ചു 70 എണ്ണം. എന്നാപ്പിന്നെ ഞാനായിട്ടു് ചെയ്യാതിരുന്നാല്‍ മോശമല്ലേ... ഞാനും കാച്ചി ഒരു 50 എണ്ണം - വലതു കയ്യുകൊണ്ട്!
അടുത്ത ഒരാഴ്ച വലതു കയ്യനക്കാന്‍ വയ്യാതെ ഞാനും ഗുരുവും പരസ്പരം ദയനീയമായി നോക്കി നടന്നു. മറ്റുള്ളവരാകട്ടെ അവസരം ശരിക്കു മുതലാക്കുകയും ചെയ്തു! ഞങ്ങളെ കുടുക്കിയ സിദ്ദേഷാകട്ടെ - “ഞാനൊന്നുമറിഞ്ഞില്ലേ രാമനാരായണഃ” എന്നൊരു ലൈന്‍! :(
ആന അപ്പിയിടുന്നതു കണ്ടിട്ടു ആടു മുക്കരുതു് എന്ന പഴമൊഴി അന്നു എനിക്കു വളരെ നന്നായി മനസ്സിലായി! :(
എന്റെ ബോഡി ബില്‍ഡിം‌ഗ് സ്വപ്നങ്ങളുടെ പൂര്‍ണ്ണവിരാമം അങ്ങനെ ആയിരുന്നു.
സ്നേഹാദരങ്ങളോടെ കരിങ്കല്ല്.
സാധിക്കുന്നില്ല. “ആദ്യം മരിക്കുന്ന ആള്‍ ദീര്‍ഘകാലം മരിച്ചിരിക്കും” – ഇതായിരുന്നു അതിലെ എനിക്കേറ്റവും ഇഷ്ടപെട്ട സിനിമ..
.jpg "dumbbell")
