കഴിഞ്ഞ പ്രാവശ്യം വീടു മാറിയപ്പോള്‍ മുതല്‍ ഞാനെന്റെ കമ്പ്യൂട്ടര്‍.. എന്റെ ലാബില്‍ വെച്ചിരിക്കാണു്. വീട്ടില്‍ കമ്പ്യൂട്ടറില്ല... അതിന്റെ ഗുണം കാണാനും ഉണ്ട് -- എന്താച്ചാ‍ല്‍, അനാവശ്യ ബ്രൌസിങ്ങ് ഒന്നുമില്ല, വായന കുറച്ചു കൂടി, അങ്ങനെ ചില ഗുണങ്ങള്‍.
ദോഷങ്ങളോ? അതും ഉണ്ട്. ഒന്നു ഈമെയില്‍ അയക്കണമെങ്കില്‍, നോക്കണമെങ്കില്‍; വീട്ടുകാരുമായോ, കൂട്ടുകാരുമായോ ചാറ്റണമെങ്കില്‍... എല്ലാത്തിനും ലാബില്‍ വരണം... ബ്ലോഗ്ഗണമെങ്കിലും അങ്ങനെ തന്നെ.
നല്ലോരു ശനിയാഴ്ച, വീട്ടിലിരിക്കേണ്ട ഞാനിന്നു ഇവിടെ ലാബിലിരിക്കുന്നതു് - നിങ്ങള്‍ക്കൊക്കെ വേണ്ടി രണ്ടക്ഷരം എഴുതാനാണു്. ആ സ്നേഹമൊക്കെ വേണം ട്ടോ! :)
ഇന്നു ഞാന്‍ എന്നിലെ എഴുത്തുകാരനെക്കുറിച്ചെഴുതാനാണു് [;)] പ്ലാനിട്ടതു്. അതിനു വേണ്ടിയുള്ള ഒരുക്കങ്ങളൊക്കെ വീട്ടില്‍ നിന്നു തന്നെ ചെയ്തു. എന്നിട്ടു് എന്റെ സൈക്കിളില്‍ പാടത്തിന്നോരത്തുള്ള എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട വഴിയിലൂടെ വരുകയായിരുന്നു.
ഞാനെന്നോ മുമ്പു പറഞ്ഞിട്ടുള്ള പോലെ, ഞാനിത്തിരി സ്പീഡുകാരനാണു്.. എനിക്കുള്ളതോ ഒരു റേസിങ്ങ് സൈക്കിളും. എന്നാല്‍ ഇതൊന്നും പോരാതെ, സൈക്കിളില്‍, കൈവിട്ടു പറപ്പിച്ചു പോകുക എന്ന ഒരു ദുശ്ശീലം (ആകെയുള്ള ദുശ്ശീലം ;) ) കൂടി എനിക്കുണ്ട്.
എന്നും നിന്നെ പൂജിക്കാം .. പൊന്നും പൂവും നേദിക്കാം എന്ന പാട്ടും കേട്ടു/പാടി ഞാന്‍ അങ്ങനെ വരുന്ന നേരം. കൊയ്ത്തു കഴിഞ്ഞ പാടത്തെ പുതിയ എന്തോ ഒരു സാധനം ഒക്കെ കണ്ട്, ദൂരേക്കൊക്കെ നോക്കി സുഖമായ ഒരു സവാരി (ഗിരിഗിരി).
അപ്പോഴാണെനിക്കു തോന്നിയതു ..സീറ്റിലിരുന്നു, കൈപിടിക്കാതെ സൈക്കിളിന്റെ ഗതി നിയന്ത്രിക്കാന്‍ എനിക്കറിയാല്ലോ ... എന്നാല്‍ സൈക്കിളിന്റെ നടുവിലെ കമ്പിയില്‍ പിടിച്ചു നിയന്ത്രിക്കാന്‍ പറ്റുമോ? -- അധികം ആലോചിച്ചു ബുദ്ധിമുട്ടാതെ, ഞാനതു അപ്പോള്‍ തന്നെ കയ്യോടെ പരീക്ഷിച്ചു...
അധികം പരീക്ഷിക്കേണ്ടി വന്നില്ല.. ധീം തരികിട തോം ....
വീണു. അതും ഒരു ഒന്നൊന്നര വീഴ്ച.... സൈക്കിളില്‍ നിന്നും ഞാന്‍ ശരിക്കും തെറിച്ചു വീണു. ഭാഗ്യവശാല്‍ പൃഷ്ഠമാ‍ണു് ആദ്യം താഴെകുത്തിയതു ... അതാണെനിക്കു മനസ്സിലാവാത്തതു... ശരിക്കുള്ള വീഴ്ചയാണെങ്കില്‍ തെറിക്കുമ്പോള്‍ മൂക്കു കുത്തിയല്ലേ വീഴുക?
എന്തായാലും ഭാഗ്യത്തിനു, താഴെ വീണപ്പോള്‍ ... നല്ല ഷോക്ക്-അബ്സോര്‍‌‌ബര്‍ ഉള്ള ഭാഗം തന്നെ താഴെ കുത്തി. പിന്നെ അവിടുന്നു .. ഒരു ഒരു മീറ്ററോളം ഒന്നു ഡീസന്റായി നിരങ്ങുകയും ചെയ്തു.
പിന്നാലെ വന്ന സൈക്കിളുകാരന്‍ വണ്ടി നിര്‍ത്തി... അപ്പോഴേക്കും ഞാന്‍ ചാടിയെഴുന്നേറ്റിരുന്നു. ഒന്നും പറ്റിയില്ല എന്നും പറഞ്ഞു... ഭാഗ്യം തുണച്ചു എന്നു ആള്‍ പറഞ്ഞു. സത്യം... നല്ല സ്പീഡില്‍ വന്നിരുന്ന ഞാന്‍ ഒന്നും പറ്റാതെ രക്ഷപ്പെട്ടതു ഭാഗ്യം തന്നെ... കൈ കുത്തിയെങ്ങാന്‍ വീണിരുന്നെങ്കില്‍ ഒരു പക്ഷേ ഒരു ചെറിയ ഫ്രാക്ചര്‍ ഒക്കെ തടയുമായിരുന്നേനേ.
എന്റെ ബാക്ക്-പാക്കിനു ചെറിയൊരു പോറല്‍ പറ്റിയിട്ടുണ്ട്... എന്നാലും എന്റെ ജീന്‍സും, കോട്ടുമൊക്കെ രക്ഷപ്പെട്ടു. മേലൊക്കെ ഇത്തിരി ചെളിയുമായി ... പാടത്തിന്റെ ഓരമല്ലേ..
സൈക്കിളിനേയും ഭാഗ്യദേവത കൈവിട്ടിരുന്നില്ല... (സത്യത്തില്‍ കൈവിട്ടതു ... ഞാനല്ലേ ;) )
അവിടുന്നു വന്നു, അമ്മയെ ഒന്നു വിളിച്ചു കാര്യം പറഞ്ഞു ... *കേള്‍ക്കാനുള്ളതു മുഴുവന്‍ കേട്ടു. കിട്ടാനുള്ളതു മുഴുവന്‍ കിട്ടി* :(
ഇതാണു് ... ഞാനും എന്റെ ചക്കര സൈക്കിളും :) [Peugeot make]
ഇനി എന്തായാലും ബ്ലോഗ് ചെയ്യാന്‍ വന്ന കാര്യത്തിലേക്കു കടക്കാം ....
എന്നിലെ എഴുത്തുകാരന്‍ - എന്റെ പ്രായക്കാരായ ആരെങ്കിലും തന്നെ ഇക്കാലഘട്ടത്തില്‍ പേനയോ പെന്‍സിലോ ഉപയോഗിക്കുന്നുണ്ടെന്നു എനിക്കു തോന്നുന്നില്ല.
എല്ലാരും ഈമെയിലും, ചാറ്റും, SMS-ഉം, മിസ്സ്ഡ് കോളും... ഒക്കെ വഴിയല്ലേ കമ്മ്യൂണിക്കേറ്റ് ചെയ്യുന്നതു്.
ഞാനും അങ്ങനെയൊക്കെ തന്നെ ... എന്നാലും ഞാനിപ്പോഴും ഇടക്കൊക്കെ ചില കത്തുകളും, ആശം‌സാകാര്‍ഡുകളും (ക്രിസ്തുമസ് നവവത്സരം അല്ലാതെ തന്നെ)... അയക്കാറുണ്ട്.
മാത്രമല്ല.. ഇടക്കിടെ എന്തെങ്കിലും ഒക്കെ (പഠിക്കാനല്ലാത്തതു്) കുത്തിക്കുറിക്കാറുമുണ്ട്.
അതു മാത്രമല്ല എന്നെ വ്യത്യസ്തനാക്കുന്നതു് ... എന്നെ ഏറ്റവും വ്യത്യസ്തനാക്കുന്നതു് - ഞാനുപയോഗിക്കുന്ന പേനകളാണു്. ഒരിത്തിരി വട്ടൊക്കെ വേണം ഇക്കാലത്തും ഫൌണ്ടന്‍ പേനകള്‍ ഉപയോഗിക്കണമെങ്കില്‍ ... എന്നാല്‍ എനിക്കാ വട്ടുണ്ട്. :)
എന്തു സുഖാണെന്നറിയോ ഫൌണ്ടന്‍ പേന കൊണ്ടെഴുതാന്‍ ... ഇടക്കൊന്നു മഷി നിറക്കണമെന്നല്ലേ ഉള്ളൂ?
പിന്നെ ഒരു കുഴപ്പം -- മറ്റുള്ളവര്‍ എഴുതാന്‍ ചോദിച്ചാല്‍ കൊടുക്കാന്‍ പറ്റില്ല. ഒരോരുത്തരും പേന പിടിക്കുന്നതു ഒരു പ്രത്യേക രീതിയിലാണു്. വേറെ ഒരാള്‍ എന്റെ പേന ഉപയോഗിച്ചാല്‍ അതിന്റെ വേദന ആ നിബ്ബ് അനുഭവിക്കും ... അതു പിന്നീടു എനിക്കും അരോചകമാവും ...
പേന ചോദിച്ചിട്ടു കൊടുക്കാതിരുന്നാല്‍ അവരുടെ കറുത്ത മുഖം കാണണം. അതു മാത്രമാണു് ഇത്തരം പേനകള്‍ കൊണ്ടുനടന്നാലുള്ള പ്രശ്നങ്ങള്‍.
ഇനി എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട പേനകളാണു് ചിത്രത്തില്‍.
ആ തടിയന്‍ പച്ച പേനയില്ലേ, മഷിക്കുപ്പിയുടെ വലതു ഭാഗത്തു് -- അതെനിക്കു പണ്ട്, പണ്ട് പണ്ട്... എന്റെ ചെറിയച്ചന്‍ തന്നതാ. നിബ്ബ് പരന്നു പരന്നു ഒരു വിധമായി ... ഇനി നാട്ടില്‍ പെന്‍ ഹോസ്പിറ്റലില്‍ പോകുമ്പോള്‍ ശരിയാക്കണം. മറ്റു രണ്ടു പേനകളും ഞാന്‍ വാങ്ങിയതു തന്നെ...
കറുത്ത ശരീരമുള്ള, സ്വര്‍ണ്ണഅലുക്കുള്ള വെള്ളിത്തൊപ്പിക്കാരന്‍ പേനക്കു് കനം ഇത്തിരി കൂടുതലാ... എന്നാലും സാരമില്ല. എഴുതുമ്പോള്‍ പതുക്കെയാവും എന്നല്ലാതെ വേറെ കുഴപ്പങ്ങള്‍ ഒന്നും ഇല്ല.
ഇനിയാണു് നമ്മുട പച്ച സുന്ദരി ... സ്ലിം ബ്യൂട്ടി.
കോളേജില്‍ എന്റെ കൂടെ പഠിച്ചിരുന്ന ഒരു കുട്ടിക്കു് ഇതു പോലെ തന്നെ ഒരു പേന ഉണ്ടായിരുന്നു. ഈ പേന ഉപയോഗിക്കുമ്പോള്‍ ഞാനിടക്കു അവളെ ഓര്‍ക്കും. :) ... എഴുതാന്‍ ഏറ്റവും സുഖവും ഇവളെ വെച്ചു തന്നെ. :)
പിന്നെ ആ പേനകള്‍ വെച്ചിരിക്കുന്ന സ്ഥലം ... അതു എന്റെ ജനലോരം .... അവിടുത്തെ മാര്‍‌ബിള്‍, അതില്‍ കാണുന്നതു പുറത്തെ മരത്തിന്റെ പ്രതിഫലനം .. :)
എന്നാലിനി ഞാന്‍ പോട്ടേ?
അതേയ്... എന്റെ പിന്‍ഭാഗം ... വേദനിക്കുന്നു. :( വീട്ടില്‍ പോയി, ഒന്നു ചൂടുവെള്ളത്തില്‍ കുളിച്ചു നോക്കാം അല്ലേ? :)
സസ്നേഹം, കരിങ്കല്ല്.
P.S 1 : പണ്ടൊരിക്കല്‍, അശോകന്‍ ചെരുവിലിന്റെ ഒരു പുസ്തകത്തില്‍ (നിശാഗന്ധി പബ്ലിക്കേഷന്‍സ് വഴി കിട്ടിയത്‌) വായിച്ച ഒരു വരി ഓര്‍മ്മ വരുന്നു - “അവള്‍, പൃഷ്ഠഭാഗത്തു മാത്രം മാംസമുള്ള പെണ്‍‌കുട്ടി”. അല്ലാ വീഴ്ച കഴിഞ്ഞെഴുന്നേറ്റപ്പോള്‍ ഓര്‍ത്തുപോയതാ. ;)
~
