അധികം എഴുതാതെ രക്ഷപ്പെടാനുള്ള വഴിയാണല്ലോ ചിത്രപ്പോസ്റ്റുകള്‍ ;)
കുറേ കാലം കൂടി വരുമ്പോള്‍ അതാണ്‌ നല്ലതു്... അടുത്തതു മുതലാവട്ടെ കൂടിയ കാര്യങ്ങള്‍ :)
എന്റെ വീട്ടിലെ ജനലോരത്ത് നിന്നുള്ള കുറച്ച് ദൃശ്യങ്ങള്‍ .. സുന്ദരമല്ലേ? :)
എന്റെ ജനലിലൂടെ കയ്യെത്തിച്ചാല്‍ തൊടാം :) ..
ഇതു മുറ്റത്തെ... വീട്ടില്‍ നിന്നൊരു 4-5 മീറ്റര്‍ അകലെ....
ഇനി എല്ലാം പിന്നെ..
കാലൊക്കെ പതുക്കെ ശരിയായി വരുന്നു...
സ്നേഹാദരങ്ങളോടെ ... ഞാന്‍ ...
ഞാനിപ്പൊ നാട്ടില്‍ വിശ്രമത്തിലാണല്ലോ… ജനലോരത്തൊരു കട്ടിലിട്ടു് അതിലാണധികനേരവും എന്റെ കിടപ്പ്/ഇരിപ്പ്. വീടിനകത്തൊരിത്തിരി നടക്കും എന്നല്ലാതെ പുറത്തിറങ്ങിത്തുടങ്ങിയിട്ടില്ല…
എന്റെ ജനലിലൂടെ നോക്കിയാല്‍ അമ്മയുടെ കൊച്ചു പൂന്തോട്ടവും, അമ്പലത്തിലേക്കുള്ള വഴിയും (വഴിയിലൂടെ പോകുന്നവരേയും) കാണാം. അമ്പലത്തില്‍ പ്രദക്ഷിണം വെക്കുന്നവരേ കൂടി കാണാവുന്ന ജനലോരത്തേക്ക് മാറാം എന്നു പറഞ്ഞപ്പോള്‍, കാണാന്‍ കൊള്ളാവുന്ന ആരും (പെണ്‍കുട്ടികള്‍) ഇല്ല എന്നാണു് അമ്മ പറയുന്നതു്.
ഒരു പരിധി വരെ അതു ശരിയുമാണു്. കഴിഞ്ഞയാഴ്ച അമ്പലത്തില്‍ ഒരു കുഞ്ഞു വിശേഷം ഉണ്ടായപ്പോള്‍ മാത്രമാണു് ഞാന്‍ പുറത്തിറങ്ങിയതു്. [അമ്പലത്തില്‍ അന്നു ഭക്ഷണം ഉണ്ടായിരുന്നതു് കൊണ്ടാണു് ഞാന്‍ ഒന്നരക്കാലും വെച്ചു പോയതെന്നു അസൂയക്കാര്‍ പറയും. അതൊന്നും സത്യമല്ല എന്നു നിങ്ങള്‍ക്കറിയാല്ലോ ഇല്ലേ?]
അന്നു കണ്ടതാണല്ലോ അമ്പലത്തിലെ കളക്ഷന്‍. അമ്മ പറഞ്ഞതില്‍ തെറ്റില്ല – കാണാന്‍ കൊള്ളാവുന്ന കുട്ടികള്‍ പോരാ! :( എനിക്കിഷ്ടമുള്ള കുട്ടിയെ ആണെങ്കില്‍ അമ്മക്കും അനിയത്തിക്കും അത്ര താത്പര്യം പോരാ…! :(
അപ്പൊ ഞാന്‍ വഴിതെറ്റി പോകുന്നു. പൈങ്കിളിയല്ല എന്റെ (ഇന്നത്തെ) വിഷയം … :)
ഞാ‍നങ്ങനെ കിടന്നു പൂക്കളും മരങ്ങളും ചെടികളും എല്ലാം നോക്കി ആസ്വദിക്കും. ചിലപ്പോള്‍ സിറ്റ്-ഔട്ടില്‍ പോയി താഴെ മാര്‍ബിളില്‍ കിടന്നു പുറത്തേക്കു നോക്കും.. കിണറും, മരങ്ങളും എല്ലാം അടിപൊളി… … പച്ചപ്പ്… ചുറ്റും പച്ച…. തെങ്ങ്, മാവു്, പേര, ബദാം, കണിക്കൊന്ന, വാഴകള്‍, പിന്നെ തോട്ടത്തിലെ പേരറിയുന്നതും അറിയാത്തതും ആയ ധാരാളം ചെടികള്‍ … അകെ മൊത്തം ഭയങ്കര ഭംഗി.
ഇതൊക്കെ ഉണ്ടെങ്കിലും എനിക്കൊരു കുറവനുഭവപ്പെടുന്നുണ്ടായിരുന്നു …
കഴിഞ്ഞ കുറച്ചു ദിവസങ്ങളായി ഉച്ചയോടെ ചെറിയ തോതില്‍ മേഘങ്ങള്‍ ഉണ്ട് മാനത്തു്. ഞാനാണെങ്കില്‍ ഒരു വേഴാമ്പലിനേ പോലെ കാത്തിരിക്കുകയാണു – ഒരു മഴ വരാന്‍. എന്നും ഞാന്‍ വിചാരിക്കും -- “ഇന്നു പെയ്യും”.
പെയ്തില്ല, പെയ്യില്ല!! :(
എന്നാല് ഇന്നു് രാവിലെ മഴ ചാറാന്‍ തുടങ്ങി. ഞാന്‍ എന്റെ വടികളും ഒക്കെ എടുത്തു പുറത്തേക്കു പോവാന്‍ തയ്യാറായി.
ഒരു ചെറിയ ചര്‍ച്ചക്കൊടുവില്‍ മഴയില്‍ പോവാന്‍ അമ്മ സമ്മതിച്ചു. ചര്‍ച്ചയൊക്കെ കഴിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും മഴ കുറഞ്ഞു. :(
തകര്‍ന്ന ഹൃദയത്തോടെ ഞാന്‍ വീട്ടിലേക്കു തിരിച്ചു കയറി.
ഭാഗ്യമെന്നു പറയട്ടെ… കുറച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ വീണ്ടും മഴ വന്നു. ഇപ്രാവശ്യം പെട്ടെന്നു തന്നെ ഞാന്‍ പുറത്തിറങ്ങി… അധികം ശക്തമായ മഴ അല്ലെങ്കിലും മഴയെ നന്നായി ആസ്വദിച്ചു…..
ഈ ക്രച്ചസും പിടിച്ചു നടക്കല്‍ ഒരു സുഖവും ഇല്ലാത്ത പരിപാടി ആണുട്ടോ :(…. അതും സാധാരണ നടക്കുക പോലും ചെയ്യാത്ത എനിക്കു് (ഞാന്‍ ഓടുകയും ചാടുകയും തുടങ്ങിയ കലാപരിപാടികള്‍ മാത്രമേ ഉള്ളൂ)…. ഈ ക്രച്ചസ് നടത്തം ഭയങ്കര സ്ലോ… (ബി. എസ്. എന്‍. എല്ലിന്റെ കണക്ഷന്‍ പോലെ)
അപ്പൊ പറഞ്ഞു വന്നതു്… എന്റെ വീടിനടുത്തു ഒരു ഒഴിഞ്ഞ പറമ്പുണ്ട്… അവിടെ വരെ ഞാന്‍ മഴയത്ത് പോയി.. അവിടെ പോയപ്പോഴോ … ആ പറമ്പില്‍ ഒരു പൂപ്പരവതാനി.. എന്തിലും ചീത്ത മാത്രം കാണുന്നവര്‍ക്കു “മുള്‍പ്പരവതാനി” എന്നും പറയാം … എന്നാലും എനിക്കു പൂപ്പരവതാനി തന്നെ… – തൊട്ടാവാടിച്ചെടികളാണു് പരവതാനി വിരിച്ചിട്ടുള്ളതു് :)
എന്നിട്ടു ഞാന്‍ മുഴുവനല്ലെങ്കിലും … ഒരുവിധം നിറഞ്ഞ ഹൃദയത്തോടെ വീട്ടിലേക്കു് വന്നു! :)
അങ്ങനെ … അവസാനം മഴപെയ്തെന്റെ മനം കുളിര്‍ന്നു. :)
സ്നേഹാദരങ്ങളോടെ, കരിങ്കല്ല്.
PS: വാഗ്ദത്തകഥ അടുത്ത പ്രാവശ്യം.. കേട്ടോ? :)
ഈ ചായക്കു് മണമില്ല...
മണമുണ്ടെങ്കില്‍ സ്വാദില്ല...
സ്വാദുണ്ടെങ്കില്‍ കടുപ്പമില്ല...
ഏതു ചായയ്ക്കുണ്ട് ഈ മൂന്നു ഗുണവും????
ഈ നാട്ടിലോ കറണ്ടില്ല...
കറണ്ടുള്ളപ്പോള്‍ ഫോണില്ല...
ഫോണുള്ളപ്പോള്‍ നെറ്റില്ല...
ഏതു നാട്ടിലുണ്ട് ഈ മൂന്നും കൂടി....???
കഴിഞ്ഞ പോസ്റ്റിലെ എന്റെ വീഴ്ചയെക്കുറിച്ച് കേട്ടിട്ടു്... “ഒന്നും പറ്റിയില്ലേ” എന്നു പലരും വിഷമത്തോടെ പറഞ്ഞപ്പോള്‍ ഞാന്‍ മനസ്സിലാക്കേണ്ടതായിരുന്നു... ആരെങ്കിലും എനിക്കെതിരേ കൂടോത്രം വല്ലതും ചെയ്യും എന്നു്.
എന്തായാലും കൂടോത്രം ഫലിച്ചു... എനിക്കു് മറ്റൊരപകടം സംഭവിച്ചു. ഇത്തിരി ഈണത്തിലായിപ്പോയീ എന്നു മാത്രം ... :(
ഏതാണ്ടു 10 ദിവസം മുമ്പ് എന്റെ സ്വന്തം പ്രിയപ്പെട്ട ഇരുചക്രവാഹനത്തില്‍ (സൈക്കിളില്‍) കോളേജിലേക്കു് പോവുകയായിരുന്നു ഞാന്‍.. മഴ പെയ്തു വഴി നനഞ്ഞുകിടഞ്ഞിരുന്നതിനാല്‍.. അധികം വേഗതയിലായിരുന്നില്ല ഞാന്‍...
അങ്ങനെ പോയിക്കൊണ്ടിരുന്നപ്പോള്‍ ഞാന്‍ കണ്ടു... അതാ വലതു വശത്തെ സ്ട്രീറ്റില്‍ നിന്നും ഒരു പച്ച കാര്‍ വരുന്നു. പെട്ടെന്നു തന്നെ എനിക്കു മനസ്സിലായി... ഒരു ഇടി ഉറപ്പാണെന്നു്. മനസ്സിലായി എന്നതു കൊണ്ട് പ്രത്യേകിച്ചൊരു ഉപകാരം ഇല്ലല്ലോ അല്ലേ?
അറിഞ്ഞിടത്തോളം വെച്ചു എന്റെ തെറ്റല്ല... (കാരണം ... സൈക്കിളും കാല്‍നടക്കാരും ഒക്കെ പോയിട്ടേ വലിയ വണ്ടികള്‍ പോകാവൂ ... സിഗ്നല്‍ ഇല്ലാത്ത സ്ഥലങ്ങളില്‍) - ഇനി ഇപ്പൊ പോലീസ് തീരുമാനിക്കട്ടെ ആരുടെ തെറ്റാണെന്നു്.
പിന്നെ അവിടെ നടന്നതിനെ കുറിച്ചൊന്നും അധികം പറയുന്നില്ല... സഹൃദയരായ നാട്ടുകാര്‍ ആംബുലന്‍സ് വിളിച്ചു വരുത്തി.... എന്നെ ഹോസ്പിറ്റലിലാക്കി.
വലതു കാലിലെ വണ്ണക്കുടത്തിലായിരുന്നു ഇടി ... രണ്ടു എല്ലുകളും ഒടിഞ്ഞിരുന്നു - തരക്കേടില്ലാത്ത രീതിയില്‍... :( ... ഒരു ചെറിയ ഓപറേഷനിലൂടെ ഡോക്ടര്‍മാര്‍ എന്റെ കാലില്‍ കമ്പിയിട്ടു.. ഒരു വര്‍ഷത്തോളം ആ കമ്പി അവിടെ കിടക്കണമത്രേ..
പിന്നെയാണത്രേ പ്രശ്നം വഷളായതു് -- ഓപറേഷന്‍ കഴിഞ്ഞു ബോധം തെളിഞ്ഞുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന അവസ്ഥയില്‍ ഞാന്‍ വായിലെ ഓക്സിജന്‍ ട്യൂബ് കടിക്കുകയും ... ഓക്സിജന്‍ കിട്ടാതെ വന്നപ്പോള്‍ ആഞ്ഞു പരിശ്രമിക്കുകയും .. എന്റെ തന്നെ ശ്വാസകോശത്തിനു കേടു വരുത്തുകയും ചെയ്തൂത്രേ!! ഇങ്ങനെയൊക്കെ സംഭവിക്കോ?
{അതു മുരിങ്ങക്കോലായിരിക്കും എന്നു കരുതിയായിരിക്കണം ഞാന്‍ കടിച്ചതെന്നാണു് എന്റെ ഒരു (ബുദ്ധിമാനായ) സുഹൃത്തിന്റെ അനുമാനം ;) }
എന്തായാലും പ്രശ്നം വഷളായ സ്ഥിതിക്കു ... എന്നെ ICU എന്ന, പേടിപ്പിക്കുന്ന സ്ഥലത്തേക്ക് വിട്ടു. അവിടെ ഒരു ദിവസം കുറേ ട്യൂബുകളും വയറുകളും ഒക്കെ ശരീരത്തില്‍ ഘടിപ്പിച്ചു കഴിഞ്ഞു കൂടി...
പിന്നെ എന്നെ Casualty എന്ന, ഭീകരത കുറഞ്ഞ സ്ഥലത്തേക്കു മാറ്റി... അതിന്റെയടുത്ത ദിവസം സാദാ റൂമിലേക്കും മാറ്റി. അപ്പോഴേക്കും വയറുകളും ട്യൂബുകളും ഓക്സിജന്‍ മാസ്കും ഒക്കെ മാറ്റിയിരുന്നു...
റൂമിലെത്തി 2 ദിവസം കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ഞാന്‍ പതുക്കെ വീട്ടിലേക്കൊക്കെ വിളിച്ചറിയിച്ചു..
അതിനു മുമ്പു തന്നെ എന്നെക്കാണാന്‍ ഇവിടത്തെ സുഹൃത്തുകള്‍ എല്ലാരും വന്നിരുന്നു... ഹോസ്പിറ്റലില്‍ ആയതിന്റെ വിഷമം അധികം അറിയാതെ എന്നെ അവരൊക്കെ കൂടി നോക്കി. :)
ഒരാഴ്ച കഴിഞ്ഞു ആശുപത്രിയില്‍.... പിന്നെ ഒരു സുഹൃത്തിന്റെ വീട്ടിലെത്തി.... എന്താച്ചാല് .. കുറേ കാലത്തേക്കിനി എനിക്കു ശരിക്കു നടക്കാനൊന്നും വയ്യ.... ക്രച്ചസ് വെച്ചു ഇത്തിരി ബുദ്ധിമുട്ടി നടാക്കാം .. കടയില്‍ പോവാന്‍ വയ്യ, പാചകം വയ്യ....
ക്രച്ചസ് വെച്ചു നടക്കുമ്പോള്‍ തന്നെ നല്ല വേദനയുണ്ട്.. 4-5 ആഴ്ചകള്‍ ക്രച്ചസിന്റെ സഹായം വേണം താനും.... :(
എല്ലാം ഒരു വിധം ശരിയാവുന്നത് വരെ ഇവിടെ ഈ ചങ്ങാതിയുടെ കൂടെയാണു താമസം...
ഈ അപകട അനുഭവം ആകെമൊത്തം ടോടല്‍ ഒരു അനുഭവം തന്നെ ആയിരുന്നുട്ടോ... ഈ സിനിമയില്‍ ഒക്കെ കാണുന്ന റേഞ്ചു്.
സൈക്കിളില്‍ നിന്നു തെറിക്കുന്നു... സൈക്കിള്‍ എന്റെ മുകളിലൂടെ തെറിച്ചു പറന്നു പോകുന്നതു കാണുന്നു...
ആംബുലന്‍സില്‍ കയറ്റി സെഡേറ്റീവ് തന്നു കഴിയുമ്പോള്‍ ഒരുഗ്രന്‍ സ്വപ്നം ... നീറ്റ്ഷേ ഒക്കെ വന്ന ഒരു സ്വപ്നം .... മരുന്നിന്റെ ശക്തിയില്‍ ജര്‍മ്മന്‍ ഭാഷയില്‍ തെറ്റില്ലാതെ പേശുന്നു....
ബോധം വരുമ്പോള്‍ എതിരേയുള്ള ചുമരിലെ ക്ലോക്കില്‍ 3:20.... ഡോക്ടര്‍മ്മാ‍രോ അരൊക്കെയോ ഓടി വരുന്നു... ഓക്സിജന്‍ മാസ്കെടുത്തു മുഖത്തമര്‍ത്തുന്നു..... മയങ്ങുന്നു... എഴുന്നേല്‍ക്കുന്നു... വീണ്ടും മയങ്ങുന്നു... സമയം പതുക്കെ...വളരേ പതുക്കെ ഇഴഞ്ഞു നീങ്ങുന്നു..... 8:45 വരെ അവരുടെ കൂടെ... പിന്നെ ICU... അവിടെ നിറയേ വയറുകളും ട്യൂബുകളും ... ഓക്സിജന്‍ മാസ്കും.... എല്ലാം ....
8 വയസ്സുള്ളപ്പോള്‍ തൃശ്ശൂര്‍ അശ്വിനിയില്‍ 2-3 ദിവസം കഴിഞ്ഞതാണു് ഇതിനു മുമ്പത്തെ ആശുപത്രി അനുഭവം .... അതും ഒരു അപകടം തന്നെ... ബൈക്ക് ഓടിച്ചിരുന്നതു് അച്ഛനായിരുന്നെന്നു മാത്രം... :)
അപ്പൊ ആരായാലും കൂടോത്രം ഫലിച്ചു.... വീഴ്ചയില്‍ ഒന്നും പറ്റിയില്ല എന്ന വിഷമം മാറിയില്ലേ :)
കഴിഞ്ഞ പ്രാവശ്യം വീടു മാറിയപ്പോള്‍ മുതല്‍ ഞാനെന്റെ കമ്പ്യൂട്ടര്‍.. എന്റെ ലാബില്‍ വെച്ചിരിക്കാണു്. വീട്ടില്‍ കമ്പ്യൂട്ടറില്ല... അതിന്റെ ഗുണം കാണാനും ഉണ്ട് -- എന്താച്ചാല്, അനാവശ്യ ബ്രൌസിങ്ങ് ഒന്നുമില്ല, വായന കുറച്ചു കൂടി, അങ്ങനെ ചില ഗുണങ്ങള്‍.
ദോഷങ്ങളോ? അതും ഉണ്ട്. ഒന്നു ഈമെയില്‍ അയക്കണമെങ്കില്‍, നോക്കണമെങ്കില്‍; വീട്ടുകാരുമായോ, കൂട്ടുകാരുമായോ ചാറ്റണമെങ്കില്‍... എല്ലാത്തിനും ലാബില്‍ വരണം... ബ്ലോഗ്ഗണമെങ്കിലും അങ്ങനെ തന്നെ.
നല്ലോരു ശനിയാഴ്ച, വീട്ടിലിരിക്കേണ്ട ഞാനിന്നു ഇവിടെ ലാബിലിരിക്കുന്നതു് - നിങ്ങള്‍ക്കൊക്കെ വേണ്ടി രണ്ടക്ഷരം എഴുതാനാണു്. ആ സ്നേഹമൊക്കെ വേണം ട്ടോ! :)
ഇന്നു ഞാന്‍ എന്നിലെ എഴുത്തുകാരനെക്കുറിച്ചെഴുതാനാണു് [;)] പ്ലാനിട്ടതു്. അതിനു വേണ്ടിയുള്ള ഒരുക്കങ്ങളൊക്കെ വീട്ടില്‍ നിന്നു തന്നെ ചെയ്തു. എന്നിട്ടു് എന്റെ സൈക്കിളില്‍ പാടത്തിന്നോരത്തുള്ള എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട വഴിയിലൂടെ വരുകയായിരുന്നു.
ഞാനെന്നോ മുമ്പു പറഞ്ഞിട്ടുള്ള പോലെ, ഞാനിത്തിരി സ്പീഡുകാരനാണു്.. എനിക്കുള്ളതോ ഒരു റേസിങ്ങ് സൈക്കിളും. എന്നാല് ഇതൊന്നും പോരാതെ, സൈക്കിളില്‍, കൈവിട്ടു പറപ്പിച്ചു പോകുക എന്ന ഒരു ദുശ്ശീലം (ആകെയുള്ള ദുശ്ശീലം ;) ) കൂടി എനിക്കുണ്ട്.
എന്നും നിന്നെ പൂജിക്കാം .. പൊന്നും പൂവും നേദിക്കാം എന്ന പാട്ടും കേട്ടു/പാടി ഞാന്‍ അങ്ങനെ വരുന്ന നേരം. കൊയ്ത്തു കഴിഞ്ഞ പാടത്തെ പുതിയ എന്തോ ഒരു സാധനം ഒക്കെ കണ്ട്, ദൂരേക്കൊക്കെ നോക്കി സുഖമായ ഒരു സവാരി (ഗിരിഗിരി).
അപ്പോഴാണെനിക്കു തോന്നിയതു ..സീറ്റിലിരുന്നു, കൈപിടിക്കാതെ സൈക്കിളിന്റെ ഗതി നിയന്ത്രിക്കാന്‍ എനിക്കറിയാല്ലോ ... എന്നാല് സൈക്കിളിന്റെ നടുവിലെ കമ്പിയില്‍ പിടിച്ചു നിയന്ത്രിക്കാന്‍ പറ്റുമോ? -- അധികം ആലോചിച്ചു ബുദ്ധിമുട്ടാതെ, ഞാനതു അപ്പോള്‍ തന്നെ കയ്യോടെ പരീക്ഷിച്ചു...
അധികം പരീക്ഷിക്കേണ്ടി വന്നില്ല.. ധീം തരികിട തോം ....
വീണു. അതും ഒരു ഒന്നൊന്നര വീഴ്ച.... സൈക്കിളില്‍ നിന്നും ഞാന്‍ ശരിക്കും തെറിച്ചു വീണു. ഭാഗ്യവശാല്‍ പൃഷ്ഠമാ‍ണു് ആദ്യം താഴെകുത്തിയതു ... അതാണെനിക്കു മനസ്സിലാവാത്തതു... ശരിക്കുള്ള വീഴ്ചയാണെങ്കില്‍ തെറിക്കുമ്പോള്‍ മൂക്കു കുത്തിയല്ലേ വീഴുക?
എന്തായാലും ഭാഗ്യത്തിനു, താഴെ വീണപ്പോള്‍ ... നല്ല ഷോക്ക്-അബ്സോര്‍‌‌ബര്‍ ഉള്ള ഭാഗം തന്നെ താഴെ കുത്തി. പിന്നെ അവിടുന്നു .. ഒരു ഒരു മീറ്ററോളം ഒന്നു ഡീസന്റായി നിരങ്ങുകയും ചെയ്തു.
പിന്നാലെ വന്ന സൈക്കിളുകാരന്‍ വണ്ടി നിര്‍ത്തി... അപ്പോഴേക്കും ഞാന്‍ ചാടിയെഴുന്നേറ്റിരുന്നു. ഒന്നും പറ്റിയില്ല എന്നും പറഞ്ഞു... ഭാഗ്യം തുണച്ചു എന്നു ആള്‍ പറഞ്ഞു. സത്യം... നല്ല സ്പീഡില്‍ വന്നിരുന്ന ഞാന്‍ ഒന്നും പറ്റാതെ രക്ഷപ്പെട്ടതു ഭാഗ്യം തന്നെ... കൈ കുത്തിയെങ്ങാന്‍ വീണിരുന്നെങ്കില്‍ ഒരു പക്ഷേ ഒരു ചെറിയ ഫ്രാക്ചര്‍ ഒക്കെ തടയുമായിരുന്നേനേ.
എന്റെ ബാക്ക്-പാക്കിനു ചെറിയൊരു പോറല്‍ പറ്റിയിട്ടുണ്ട്... എന്നാലും എന്റെ ജീന്‍സും, കോട്ടുമൊക്കെ രക്ഷപ്പെട്ടു. മേലൊക്കെ ഇത്തിരി ചെളിയുമായി ... പാടത്തിന്റെ ഓരമല്ലേ..
സൈക്കിളിനേയും ഭാഗ്യദേവത കൈവിട്ടിരുന്നില്ല... (സത്യത്തില്‍ കൈവിട്ടതു ... ഞാനല്ലേ ;) )
അവിടുന്നു വന്നു, അമ്മയെ ഒന്നു വിളിച്ചു കാര്യം പറഞ്ഞു ... *കേള്‍ക്കാനുള്ളതു മുഴുവന്‍ കേട്ടു. കിട്ടാനുള്ളതു മുഴുവന്‍ കിട്ടി* :(
ഇതാണു് ... ഞാനും എന്റെ ചക്കര സൈക്കിളും :) [Peugeot make]
ഇനി എന്തായാലും ബ്ലോഗ് ചെയ്യാന്‍ വന്ന കാര്യത്തിലേക്കു കടക്കാം ....
എന്നിലെ എഴുത്തുകാരന്‍ - എന്റെ പ്രായക്കാരായ ആരെങ്കിലും തന്നെ ഇക്കാലഘട്ടത്തില്‍ പേനയോ പെന്‍സിലോ ഉപയോഗിക്കുന്നുണ്ടെന്നു എനിക്കു തോന്നുന്നില്ല.
എല്ലാരും ഈമെയിലും, ചാറ്റും, SMS-ഉം, മിസ്സ്ഡ് കോളും... ഒക്കെ വഴിയല്ലേ കമ്മ്യൂണിക്കേറ്റ് ചെയ്യുന്നതു്.
ഞാനും അങ്ങനെയൊക്കെ തന്നെ ... എന്നാലും ഞാനിപ്പോഴും ഇടക്കൊക്കെ ചില കത്തുകളും, ആശം‌സാകാര്‍ഡുകളും (ക്രിസ്തുമസ് നവവത്സരം അല്ലാതെ തന്നെ)... അയക്കാറുണ്ട്.
മാത്രമല്ല.. ഇടക്കിടെ എന്തെങ്കിലും ഒക്കെ (പഠിക്കാനല്ലാത്തതു്) കുത്തിക്കുറിക്കാറുമുണ്ട്.
അതു മാത്രമല്ല എന്നെ വ്യത്യസ്തനാക്കുന്നതു് ... എന്നെ ഏറ്റവും വ്യത്യസ്തനാക്കുന്നതു് - ഞാനുപയോഗിക്കുന്ന പേനകളാണു്. ഒരിത്തിരി വട്ടൊക്കെ വേണം ഇക്കാലത്തും ഫൌണ്ടന്‍ പേനകള്‍ ഉപയോഗിക്കണമെങ്കില്‍ ... എന്നാല് എനിക്കാ വട്ടുണ്ട്. :)
എന്തു സുഖാണെന്നറിയോ ഫൌണ്ടന്‍ പേന കൊണ്ടെഴുതാന്‍ ... ഇടക്കൊന്നു മഷി നിറക്കണമെന്നല്ലേ ഉള്ളൂ?
പിന്നെ ഒരു കുഴപ്പം -- മറ്റുള്ളവര്‍ എഴുതാന്‍ ചോദിച്ചാല്‍ കൊടുക്കാന്‍ പറ്റില്ല. ഒരോരുത്തരും പേന പിടിക്കുന്നതു ഒരു പ്രത്യേക രീതിയിലാണു്. വേറെ ഒരാള്‍ എന്റെ പേന ഉപയോഗിച്ചാല്‍ അതിന്റെ വേദന ആ നിബ്ബ് അനുഭവിക്കും ... അതു പിന്നീടു എനിക്കും അരോചകമാവും ...
പേന ചോദിച്ചിട്ടു കൊടുക്കാതിരുന്നാല്‍ അവരുടെ കറുത്ത മുഖം കാണണം. അതു മാത്രമാണു് ഇത്തരം പേനകള്‍ കൊണ്ടുനടന്നാലുള്ള പ്രശ്നങ്ങള്‍.
ഇനി എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട പേനകളാണു് ചിത്രത്തില്‍.
ആ തടിയന്‍ പച്ച പേനയില്ലേ, മഷിക്കുപ്പിയുടെ വലതു ഭാഗത്തു് -- അതെനിക്കു പണ്ട്, പണ്ട് പണ്ട്... എന്റെ ചെറിയച്ചന്‍ തന്നതാ. നിബ്ബ് പരന്നു പരന്നു ഒരു വിധമായി ... ഇനി നാട്ടില്‍ പെന്‍ ഹോസ്പിറ്റലില്‍ പോകുമ്പോള്‍ ശരിയാക്കണം. മറ്റു രണ്ടു പേനകളും ഞാന്‍ വാങ്ങിയതു തന്നെ...
കറുത്ത ശരീരമുള്ള, സ്വര്‍ണ്ണഅലുക്കുള്ള വെള്ളിത്തൊപ്പിക്കാരന്‍ പേനക്കു് കനം ഇത്തിരി കൂടുതലാ... എന്നാലും സാരമില്ല. എഴുതുമ്പോള്‍ പതുക്കെയാവും എന്നല്ലാതെ വേറെ കുഴപ്പങ്ങള്‍ ഒന്നും ഇല്ല.
ഇനിയാണു് നമ്മുട പച്ച സുന്ദരി ... സ്ലിം ബ്യൂട്ടി.
കോളേജില്‍ എന്റെ കൂടെ പഠിച്ചിരുന്ന ഒരു കുട്ടിക്കു് ഇതു പോലെ തന്നെ ഒരു പേന ഉണ്ടായിരുന്നു. ഈ പേന ഉപയോഗിക്കുമ്പോള്‍ ഞാനിടക്കു അവളെ ഓര്‍ക്കും. :) ... എഴുതാന്‍ ഏറ്റവും സുഖവും ഇവളെ വെച്ചു തന്നെ. :)
പിന്നെ ആ പേനകള്‍ വെച്ചിരിക്കുന്ന സ്ഥലം ... അതു എന്റെ ജനലോരം .... അവിടുത്തെ മാര്‍‌ബിള്‍, അതില്‍ കാണുന്നതു പുറത്തെ മരത്തിന്റെ പ്രതിഫലനം .. :)
എന്നാലിനി ഞാന്‍ പോട്ടേ?
അതേയ്... എന്റെ പിന്‍ഭാഗം ... വേദനിക്കുന്നു. :( വീട്ടില്‍ പോയി, ഒന്നു ചൂടുവെള്ളത്തില്‍ കുളിച്ചു നോക്കാം അല്ലേ? :)
സസ്നേഹം, കരിങ്കല്ല്.
P.S 1 : പണ്ടൊരിക്കല്‍, അശോകന്‍ ചെരുവിലിന്റെ ഒരു പുസ്തകത്തില്‍ (നിശാഗന്ധി പബ്ലിക്കേഷന്‍സ് വഴി കിട്ടിയത്‌) വായിച്ച ഒരു വരി ഓര്‍മ്മ വരുന്നു - “അവള്‍, പൃഷ്ഠഭാഗത്തു മാത്രം മാംസമുള്ള പെണ്‍‌കുട്ടി”. അല്ലാ വീഴ്ച കഴിഞ്ഞെഴുന്നേറ്റപ്പോള്‍ ഓര്‍ത്തുപോയതാ. ;)
~
അങ്ങനെ ഇക്കൊല്ലത്തെ ഒക്ടോബര്‍ ഫെസ്റ്റും തീര്‍ന്നു. ബിയര്‍ കുടിയാണു ഈ അഘോഷത്തിലെ പ്രധാന ഐറ്റം ...
മ്യൂണിക്കിലെ വലിയൊരു മൈതാനത്തില്‍ കുറേ കൂടാരങ്ങള്‍ സെപ്റ്റമ്പര്‍ അവസാനത്തോടെ ഉയരും ... ഒരു കൂടാരത്തില്‍ ഏകദേശം ഏഴായിരം എണ്ണായിരം ആള്‍ക്കാര്‍ക്കു വരെ ഇരിക്കാം കേട്ടോ. അങ്ങനത്തെ 7 കൂടാരങ്ങള്‍ ... രണ്ടാഴ്ചയോളം നീളുന്ന ബിയര്‍ ഫെസ്റ്റിവല്‍
നല്ല കിടിലന്‍ ദക്ഷിണ-ജര്‍മ്മന്‍ ഭക്ഷണവും കിട്ടും കേട്ടോ! :)
ഇക്കൊല്ലം ആകെ മൊത്തം ടോട്ടല്‍ 6 ലക്ഷം ആള്ക്കാര് വന്നെന്നാണു്‌ റിപ്പോര്‍ട്ട്.
ഞാനും പോയിരുന്നു അവിടെ. ;) അവിടെ പോകുന്നതൊക്കെ കൊള്ളാം .. ടെന്റിന്റെ ഉള്ളില്‍ കടക്കുന്ന കാര്യം ഭയങ്കര ബുദ്ധിമുട്ടാണു്‌. എന്നാലും ഇത്രയും വലിയ ഒരു ആഘോഷം നടക്കുമ്പോള്‍ കാണാനെങ്കിലും പോകണ്ടേ?
കഴിഞ്ഞ വ്യാഴാഴ്ച ഞാനും എന്റെ ഒരു കൂട്ടുകാരിയും എന്റെ ജര്‍മ്മന്‍ ടീച്ചറും പിന്നെ കൂട്ടുകാരിയുടെ കൂടെ ജോലിചെയ്യുന്ന ഒരാളും ഒരുമിച്ചു ഒക്ടോബര്‍ ഫെസ്റ്റിനു പോയി.
നല്ല മഴ ... എല്ലാരും കൂടാരത്തിനുള്ളില്‍ തന്നെ. ഞങ്ങള്‍ക്കു കടക്കാന്‍ യാതൊരു രക്ഷയും ഇല്ല. എന്നാലും നടന്നു്‌ നടന്നു്‌, അവസാനം ഞങ്ങള്‍ ഒരു കൂടാരത്തില്‍ കയറിക്കൂടി.
അതിനുള്ളിലെത്തിയപ്പോഴോ .. ഒന്നല്ല ഒരു 3 പൂരത്തിനുള്ള ആള്ക്കാര് :(
തിക്കിതിരക്കി നടന്നു ഞങ്ങള്‍ ഇരിക്കാന്‍ സ്ഥലം കണ്ടുപിടിച്ചു. ഒരു ഡെസ്കും അപ്പുറത്തും ഇപ്പുറത്തും ഒരോ ബെഞ്ചുകളും ..
അതു പറയാന്‍ മറന്നു ... എല്ല കൂടാരത്തിലും നല്ല ഓര്‍ക്കെസ്ട്രാ ഉണ്ടാവും ... നല്ല കിടിലന്‍ ജര്‍മ്മന്‍ നാടന്‍പാട്ടുകള്‍ ... പാട്ടു കേട്ടു ആള്ക്കാര് ബെഞ്ചിന്മേല്‍ കയറി നിന്നു ഡാന്‍സൊക്കെ കളിക്കും ... ചുരുക്കിപ്പറഞ്ഞാല്‍ ആകെ വൃത്തികേടായിക്കിടന്നിരുന്നൂ ബെഞ്ചുകള്‍ രണ്ടും ...
ഞങ്ങള്‍ ബെഞ്ചൊക്കെ വൃത്തിയാക്കി ഇരുന്നു. :) സന്തോഷമായി... വെയിട്രസ് വന്നാല്‍ ഓര്‍ഡര്‍ കൊടുക്കാന്‍ തയ്യാറായി ഇരുന്നു... :) [വിശന്നിട്ടാണെങ്കില്‍ കുടല്‍ കരിയുന്നു]
അപ്പോഴല്ലെ അതു സംഭവിച്ചതു്‌ .. എന്റെ പുറകിലെ ബെഞ്ചില്‍ നിന്നു നൃത്തം വെച്ചിരുന്ന ആ തടിയന്‍ ജര്‍മ്മന്‍കാരന്‍ ... എന്റെ ബെഞ്ചിലേക്കു നല്ല ബൂട്ടിട്ട ആ കാലൊന്നെടുത്തു വെച്ചതും ... ആ ചവിട്ടു എന്റെ ഇടതു കയ്യിന്മേലായതും ...
എന്റെ നല്ല ജീവനങ്ങു പോയി...
"കാലെടുക്കെടാ കാലമാടാ" എന്നു പറഞ്ഞാല്‍ അയാളുണ്ടൊ കേള്‍ക്കുന്നു. അവിടെ പാട്ടു തകര്‍ക്കുകയല്ലേ!! :(
ഒരു തരത്തില്‍ അയാളെ ശക്തിയായി ഉന്തിയപ്പോള്‍ അയാള്‍ക്കു കാര്യം പിടി കിട്ടി. അയാള്‍ കാലെടുത്തു... എന്നെ ചവിട്ടിയെന്നറിഞ്ഞപ്പോള്‍ അയാള്‍ക്കു വലിയ വിഷമം ... അടക്കാനാവാത്ത വിഷമം ...
എന്റെ കഷ്ടകാലം തുടങ്ങുകയായിരുന്നു എന്നു എനിക്കറിയില്ലായിരുന്നു.... :(
എന്നോടു മാപ്പു പറയാനായി അയാള്‍ ബിയര്‍ താഴെ വെച്ചു എന്നിട്ടു "സോറി" "സോറി" എന്നു പറഞ്ഞുകൊണ്ടു എന്നെ ഉമ്മവെക്കാന്‍ തുടങ്ങി..
എന്റെ മുഖത്തു അയാള്‍ ഉമ്മവെക്കാത്ത ഒരിഞ്ചു സ്ഥലം പോലുമില്ല! :(
എന്റെ കൂടെ വന്നവരാണെങ്കില്‍ ഇരുന്നു ചിരിക്കുന്നു... കണ്ടു നില്ക്കുന്നവരും ചിരിക്കുന്നു .. .എങ്ങനെ ഇയാളില്‍ നിന്നു രക്ഷപ്പെടും ഞാന്‍ ?
വീണ്ടും ഒരിക്കല്‍ കൂടി അയാളെ ഉന്തിമാറ്റി ഞാന്‍ ...
സാരല്ല്യ ചേട്ടായീ... ചവിട്ടീതു ചവിട്ടി... ഇനി ഉമ്മയെങ്കിലും തരാതിരിക്കൂ എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞു ഒഴിവാക്കി..
കൂടെ വന്നവര്‍ ചിരിക്കുന്നു കളിയാക്കുന്നു.... എന്റെ മാനം കപ്പലുകയറിപ്പോയി...
[പിന്നെ..., നാണം എന്ന സംഭവം പണ്ടുമുതലേ ഇല്ലാത്തതിനാല്‍ ... വലിയ മനോവേദനയൊന്നും ഉണ്ടായില്ല ;) ]
അപ്പോഴെക്കും ഭാഗ്യത്തിനു വെയിട്രസ് ചേച്ചി വന്നു. ഹാവൂ രക്ഷപ്പെട്ടു എന്നു സമാധാനിച്ച ഈ എന്റെ, അതെ എന്റെ മുഖത്തു നോക്കി... ആ ക്രൂരയായ ചേച്ചി ... കണ്ണില്‍ ചോരയില്ലാതെ പറഞ്ഞു....
"ഇവിടെ ഇരിക്കാന്‍ പറ്റില്ല്യാട്ടാ... - ഇതു്‌, ഈ മേശ .. ബുക്ക്ഡാ" എന്നു്.
എന്തെങ്കിലും പറയാനുള്ള ശക്തി എന്നില്‍ അവശേഷിച്ചിരുന്നില്ല....
ഞങ്ങള്‍ 4 പേരും അങ്ങോട്ടും ഇങ്ങോട്ടും നോക്കാതെ എഴുന്നേറ്റു പോന്നു...
അപ്പൊ... ചുരുക്കിപ്പറഞ്ഞാല്‍ ഞാന്‍ വെറുതെ ചെന്നു, മേശ വൃത്തിയാക്കി, ചവിട്ട് വാങ്ങി... ഉമ്മയും വാങ്ങി ഇളിഭ്യനായി പോന്നു.
{ഭാഗ്യവശാല്‍ ഞങ്ങള്‍ക്കു്‌ വേറേ നല്ല സ്ഥലം കിട്ടി) :)
താഴെ... എന്റെ ബിയര്‍ഫെസ്റ്റു വേഷങ്ങളും .. പിന്നെ കുറച്ചു താന്തോന്നിത്തരങ്ങളും ;) 
ഇനി, അതൊക്കെ പോട്ടെ.. കൂട്ടുകാരേ .. തണുപ്പുകാലം വരുന്നു...
ഇലകളൊക്കെ നിറം മാറിത്തുടങ്ങി... പൊഴിഞ്ഞുതുടങ്ങി...
ചിത്രപ്പോസ്റ്റുകള്‍ ഒന്നും തന്നെ ഇടില്ലാ എന്നു തീരുമാനിച്ചിരുന്നതാണു്‌.. എന്നാലും എന്നും രാവിലെയും വൈകീട്ടും ഞാന്‍ പോകുന്ന വഴിയരികില്‍ കാണുന്ന സുന്ദരമായ കാര്യങ്ങള്‍ നിങ്ങളെക്കാണിക്കാതിരിക്കുന്നതും മോശമല്ലേ? [എന്നെ പട്ടിയോടിച്ച വയലോരത്തെ വഴിയരികില മരങ്ങള്‍ :) ]
അതൊക്കെ കാണുമ്പോള്‍ ഏതു പാട്ടു പാടണം എന്നാണെന്റെ സംശയം ... "ഇല പൊഴിയും ശിശിരത്തില്‍... " ... പാടണോ ..?
അതോ ... "നിറങ്ങളേ പാടൂ... " എന്നു പാടണോ?
നിങ്ങള്‍ ചിത്രങ്ങള്‍ കാണൂ... എന്നിട്ടു ഏതു പാട്ടു പാടണം എന്നു പറയൂ...
ഇതാ... നിങ്ങളുടെ ഡെസ്ക്ടോപ്പുകളേ അലങ്കരിക്കാന്‍ ....
[The images are in their original size - full resolution. No Photoshop work done, except the colour-pop of Windows Live Writer. AS USUAL, THE IMAGES ARE PROTECTED UNDER COPYRIGHT. No one may use the images for anything which would lead to any monetary benefit; without written permission from me.]
സസ്നേഹം കരിങ്കല്ലു്‌. :)
~
ഞാനീ വഴിയൊക്കെ വന്നിട്ടിപ്പൊ കുറച്ചു നാളായി അല്ലേ? [കഥ വായിക്കാന്‍ മാത്രം വന്നവര്‍ .. താഴേക്കു പോവുക. കറുത്ത അക്ഷരങ്ങളില്‍ കഥ]
കഴിഞ്ഞ ആഴ്ച ഞാന്‍ ആംസ്റ്റര്‍ഡാമിലായിരുന്നു.... എന്റെ പഠനവുമായി ബന്ധപ്പെട്ട ഒരു കാര്യത്തിനു്. സംഭവം ഒരു കോണ്‍‌ഫറന്‍സ്... ഞാന്‍ വെറും കാണി/കേള്‍‌വിക്കാരന്‍ മാത്രമാണേ.... :)
കുറേ ടോക്കുകള്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു.... അതിലെ ചിലതൊക്കെ നല്ലതു്, ചിലതൊക്കെ തരക്കേടില്ല... മറ്റു ചിലതോ ഒന്നും മനസ്സിലാവുന്നുണ്ടായിരുന്നില്ല... ആകെ മൊത്തം കുറേ കണക്കു് തന്നെ.
നല്ല ടോക്കുകളില്‍ മൂന്നു നാലെണ്ണം ഒക്കെ എന്റെ ഗവേഷണത്തിനു വളരേ ഉപകാരപ്രദമായതും ആയിരുന്നു.
തരക്കേടില്ലാത്തവയില്‍ ചിലതു് ... പൊതു വിവരം കൂട്ടാന്‍ സഹായിക്കുന്നവ, അല്ലെങ്കില്‍ പുതിയ ഗവേഷണമേഖലകള്‍ കാണിച്ചു തരുന്നവ.. അങ്ങനെ...
എന്നാല് മൂന്നാമത്തെ ക്യാറ്റഗറി ... നല്ല തലമൂത്ത ഗണിതശാസ്ത്രജ്ഞന്മാര്‍ മാസങ്ങളും വര്‍‌ഷങ്ങളും അധ്വാനിച്ചുണ്ടാക്കിയ റിസല്‍ട്ട്. ഒരു മണിക്കൂര്‍ പ്രഭാഷണത്തില്‍ എനിക്കതെവിടുന്നു മനസ്സിലാവാന്‍? (അല്ല, മനസ്സിലാവുമായിരുന്നെങ്കില്‍ ഞാന്‍ ഇപ്പൊ എവിടെയൊക്കെ എത്തിയേനേ അല്ലേ?)
അപ്പൊ പറഞ്ഞു വന്നതു... എനിക്കു ചില ടോക്കുകള്‍ക്കിടയില്‍ ബോറടിച്ചു. എനിക്കാണെങ്കില്‍ ബോറടിച്ചാല്‍ അപ്പൊ ഉറക്കം വരും ... അതങ്ങനെയാ.. പണ്ടു മുതല്‍ക്കേ...
[മുതലയുടെയും കുറുക്കച്ചാരുടെയും കഥ അറിയാമോ? :) -- കൈ പൊക്കൂ പറഞ്ഞു തരാം]
എന്നാല് അവിടെ വലിയ പ്രൊഫസര്‍‌മാരും ശാസ്ത്രജ്ഞരും ഒക്കെ സംസാരിക്കുമ്പോ ഉറങ്ങാമോ?
കൂടെ വേറെ ചില പി.എച്ച്.ഡി സുഹൃത്തുക്കളും ഉണ്ടായിരുന്നു ... അവരാണെങ്കില്‍ നല്ല ഉറക്കം തൂങ്ങല്‍. ഞാന്‍ മാത്രം ബുദ്ധിപരമായി ഒരു കാര്യം ചെയ്തു ... അതാണീ താഴെ കാണുന്നതു്. :)
Writing-പാഡില്‍ ഒരിത്തിരി പെന്‍സില്‍ ഡ്രോയിം‌ഗ്. :) [scanned image]
അങ്ങനെ എന്നും പൂക്കളും ഇലകളും മാത്രം വരച്ചാല്‍ മതിയോ? അടുത്തതു ഒരു പോര്‍‌ട്രെയിറ്റ് തന്നെ ആയിക്കോട്ടെ എന്നു വിചാരിച്ചു. [scanned image]
ഈ ചിത്രത്തിന്റെ പേരു് “പന്തം കണ്ട പെരുച്ചാഴി” -- ഒരു ഫ്രഞ്ചു് വിദ്യാര്‍ത്ഥി... അവനു യാതൊരു വസ്തുവും മനസ്സിലാവുന്നില്ല... എന്നാലും നോക്കിയിരിക്കുന്നു ... സ്റ്റേജിലേക്ക് ... എന്നാല് അവനെ തന്നെ വരച്ചേക്കാം എന്നു കരുതി ഞാന്‍.
മുടിയും, കൂര്‍ത്ത താടിയെല്ലും ഒക്കെ തരക്കേടില്ലാതെ വന്നിട്ടുണ്ട്.
ജീവിതത്തില്‍ ഒരിക്കല്‍ മാത്രമേ ഞാന്‍ ഇതിനു മുമ്പ് പോര്‍‌ട്രെയിറ്റ് ശ്രമിച്ചിട്ടുള്ളൂ... ഫസ്റ്റ് ഇയര്‍ (എഞ്ചിനിയറിം‌ഗ് കോളേജില്‍) ഗ്രാഫിക്സ് തിയറി ക്ലാസ്സില്‍. അന്നു വരച്ചതു ഒരു പെണ്‍കുട്ടിയെ... [ഇവളെ] ...അതും വലിയ മോശമില്ലായിരുന്നു എന്നാണെന്റെ ഓര്‍മ്മ മാര്‍ബിള്‍സ്.
എന്നാലിനി ഇന്നത്തെ വധം നിര്‍ത്താം അല്ലേ? :)
തിരക്കിലായിപ്പോയി... അല്ലെങ്കില്‍ ശരിക്കും വധിച്ചിട്ടേ പോവുള്ളൂ ഞാന്‍ .. കുറേ കാര്യങ്ങളുണ്ടേ പറയാന്‍.
സ്നേഹാദരങ്ങളോടെ, ഞാന്‍, കരികല്ല്.
ഓഫ്: ഒരു കഥ പറയാം എന്നു പറഞ്ഞിരുന്നു ഇല്ലേ? അതു ചെറുതാക്കി പറയാം ... പിന്നെ അന്നു നിങ്ങളെ കൊതിപ്പിക്കാന്‍ കഥയുടെ പ്രമേയം ഇത്തിരി വളച്ചൊടിച്ചിരുന്നു.. മാപ്പാക്കുക.
ഒരു ദിവസം ഉച്ചക്കു്, നമ്മുടെ നമ്പൂരിശ്ശന്‍ ഊണിനായി ഇരുന്നു. കഴിക്കാന്‍ തുടങ്ങിയപ്പോ എന്തോ ഒരു ഗന്ധം ...
നമ്പൂരിശ്ശന്‍ ചോദിച്ചു: സാവിത്രീ .. എന്താ ഒരു മണം ... പതിവില്ലാത്ത ഒരു മണം ...
അകത്തൂന്നു: അറിയില്ലാട്ടോ...
ഊണൊക്കെ കഴിഞ്ഞ് നമ്പൂരിശ്ശന്‍ മുറുക്കിക്കൊണ്ടിരിക്കുമ്പോ അടുത്ത പറമ്പില്‍ കുടിലുകെട്ടി താമസിക്കണ മാപ്ല വന്നു. മാപ്ലയോടും ചോദിച്ചു...
എടോ മാപ്ലേ.. തനിക്കു തോന്നിയോടൊ ഒരു മണം? നോം ഊണു കഴിക്കണ നേരത്തൊരു മണം!?!
മാപ്ല പറഞ്ഞു : അതു തമ്പ്രാനേ .. മീന്‍ വറക്കണ മണാണു്.. അടിയന്റെ കുടീന്നാവും.. തമ്പ്രാനു് ബുദ്ധിമുട്ടായെങ്കില്‍... .
നമ്പൂരിശ്ശന്‍: യേയ്... ഒരു ബുദ്ധിമുട്ടൂല്ല്യ... ആ ഗന്ധം കാരണം ..ഇന്നു കാര്യായി ഊണുകഴിക്കാന്‍ സാധിച്ചു... പറ്റും‌ചാല്‍ എന്നും ആയിക്കോട്ടെ... ഊണു നന്നാവൂല്ലോ! :)
പിന്നെ എന്നും നമ്മുടെ മാപ്ല ഉച്ചക്കു മീന്‍ വറക്കും... നമ്പൂരി ആ മണം കേട്ടു നല്ലോണം ഉണ്ണും.. അതായി പതിവു്.
അങ്ങനെ ഒരു മാസം കഴിഞ്ഞു.. നമ്പൂരിശ്ശന്റെ വയറും ചാടിത്തുടങ്ങി..
അപ്പൊ വന്നു നമ്മുടെ മാപ്ല വീണ്ടും ....
തമ്പ്രാനേ ... ഒരു മാസായി ഇപ്പൊ മീന്‍ വറവു തൊടങ്ങീട്ടു്... അതിന്റെ പണം തന്നാല്‍ അടിയന്‍ .... .. ... .
നമ്പൂരി: എത്രയായി... മാപ്ലേ?
മാപ്ല: 30 ഉറുപ്യ
നമ്പൂരി ഉടനേ അകത്തു പോയി... ഒരു രൂപ നാണയം എടുത്തോണ്ടു വന്നു. അതു എടുത്തു 30 പ്രാവശ്യം താഴേക്കു ഊക്കില്‍ എറിഞ്ഞു.. എന്നിട്ടു പറഞ്ഞു... കേട്ടൂല്ലോ ഇല്ല്യേ.. എന്നാല് ഇനി മാപ്ല പൊക്കോളൂ എന്നു്.
മാപ്ല: എന്താ തമ്പ്രാനേ പറ്റിക്ക്യാണോ അടിയനെ?
നമ്പൂരി: മീനിന്റെ മണത്തിനു നാണയത്തിന്റെ ശബ്ദം തന്നെ വില.. താന്‍ പൊക്കോളൂ....
മാപ്ല ഇളിഭ്യനായി മടങ്ങി.
(നമ്പൂരി എപ്പോഴും വിഡ്ഡിയൊന്നും അല്ലാട്ടോ) :)
കഥയും കാര്യവും കൂട്ടിച്ചേര്‌‍ക്കണ്ട എന്നായിരുന്നു അമ്മയുടെ ഉപദേശം ... രണ്ടു പോസ്റ്റായി എഴുതാന്‍ മാത്രം സമയം ഇല്ലാതെ പോയി! :(
അപ്പൊ എല്ലാം പറഞ്ഞ പോലെ.
കുറുക്കച്ചാരുടെയും മുതലയുടെയും ...ആ കഥ കേള്‍‌ക്കണമെങ്കില്‍ ഇവിടെ ആദ്യം കൈ പൊക്കുക.. പിന്നെ അടുത്ത പോസ്റ്റ് വായിക്കാന്‍ വരിക. :)
- കല്ല്, കരിങ്കല്ല്.
എന്നാല് തുടങ്ങാം അല്ലേ?
അന്നു പറഞ്ഞപ്പോഴേ എനിക്കു സംശയം ഉണ്ടായിരുന്നു .. ഇതു കുഞ്ഞിരാമനല്ലാ തെന്നാലിരാമന്‍ ആണ്‌ എന്നു. എന്നാലും ഒരു പേരിലിപ്പൊ എന്തിരിക്കുന്നു അല്ലേ?
തെന്നാലിരാമന്റെ പാത്രക്കഥ കഥ അറിയുന്നവര്‍ക്കു കഥക്കു ശേഷമുള്ള ഈ ഭാഗത്തേക്കു പോകാം [ഇവിടെ ഞെക്കൂ] .. അല്ലാ ഇനിയൊരിക്കല്‍ കൂടി വായിക്കണം എന്നാണെങ്കില്‍ വായിക്കുകയും ആവാം .. :)
എന്തായാലും കഥക്കു മുമ്പ്, കഥയുടെ കഥ. എന്റെ ഓര്‍മ്മക്കു്‌ വലിയ തെറ്റില്ല എങ്കില്‍ ഈ കഥ എനിക്കു പറഞ്ഞ് തന്നിട്ടുള്ളതു അച്ഛനാണു്‌ - അതാണു ഈ പേരിലൊക്കെ വലിയ മാറ്റം വന്നതു്. [പൊടിപ്പും തൊങ്ങലും വെക്കുന്നതിന്റെ ആശാനാണച്ഛന്‍ ]
കുഞ്ഞായിരുന്ന എനിക്കു പൊടിക്കൈ എന്നതിനേക്കാള്‍ കൈപ്പൊടി എന്നു ഓര്‍ക്കാനായിരുന്നു സുഖം -- ബാംഗ്ളൂരിനേക്കാള്‍ സുഖം ബ്ളാങ്കൂര്‍ ആയിരുന്ന പോലെ. :)
അപ്പൊ ഇതാ കഥ.
[എല്ലാരും ഈ കഥ കുട്ടികള്‍ക്കു പറഞ്ഞ് കൊടുക്കണം ... അതു പറ്റില്ല എങ്കില്‍ നിങ്ങളും വായിക്കണ്ട... കുട്ടികള്‍ക്കു്‌ പറഞ്ഞു കൊടുക്കാം എന്നുറപ്പുള്ളവര്‍ തുടര്‍ന്ന് വായിച്ചോളൂ... ]
******************************************************************************************
കുഞ്ഞിരാമന്‍ പാവമായിരുന്നു. നല്ല വിദ്യാഭ്യാസം ഒക്കെ നേടിയവനാണെങ്കിലും നല്ല ജോലിയൊന്നും കിട്ടിയില്ല പാവത്തിനു്‌ :( .... ഭാര്യയും 4 കുട്ടികളും ഒക്കെയുള്ള കുഞ്ഞിരാമനു കഷ്ടിച്ചു കഴിഞ്ഞു കൂടാനുള്ള വകയേ ഉണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ... എന്നാലോ നാട്ടുകാരുടെ കണ്ണിലുണ്ണിയായിരുന്നു നമ്മുടെ കുഞ്ഞിരാമന്‍ ..
ഒരിക്കല്‍ കുഞ്ഞിരാമന്റെ സഹോദരിയും കുടുംബവും കുഞ്ഞിരാമന്റെ കൂടെ ഒരാഴ്ച വന്നു താമസിച്ചു. എല്ലാര്‍ക്കും കൂടി ചോറുവെക്കാന്‍ പാകത്തിനു ഒരു വലിയ പാത്രം പോലും ഇല്ലായിരുന്നു നമ്മുടെ പാവം കുഞ്ഞിരാമന്റെ വീട്ടില്‍ ..
കുഞ്ഞിരാമന്റെ ഭാര്യ പറഞ്ഞു - "നിങ്ങള്‍ ഒരു കാര്യം ചെയ്യു്‌... അപ്പുറത്തെ ആ ഭാര്‍ഗ്ഗവന്റെ വീട്ടില്‍ നിന്നൊരു പാത്രം ഒരാഴ്ചക്ക്‌ കടം വാങ്ങിയിട്ടു വാ" എന്നു്.
ഭാര്‍ഗ്ഗവന്‍ നാട്ടിലെ കാശുകാരനായിരുന്നു. വലിയ വീടൊക്കെയുണ്ട്. ചീത്ത്റ്റ സ്വഭാവവും :( ആര്‍ക്കും ഇഷ്ടല്ല ഭാര്‍ഗ്ഗവനെ...
കുഞ്ഞിരാമനു കടം വാങ്ങാന്‍ തീരെ താല്പര്യം ഇല്ലായിരുന്നു. പാവം മനസ്സിലാ മനസ്സോടെ എന്തായാലും അതു തന്നെ ചെയ്തു.
ഒരാഴ്ച കഴിഞ്ഞു കുഞ്ഞിരാമന്‍ ഭാര്‍ഗ്ഗവനു പാത്രം തിരിച്ചു കൊടുക്കാന്‍ പോയി. പാത്രം കൊടുത്തപ്പോള്‍ ഭാര്‍ഗ്ഗവന്‍ പറഞ്ഞു - "എടോ കുഞ്ഞിരാമാ... ഇതില്‍ ഇതാ ഒരു പുതിയ പാത്രം കൂടിയുണ്ടല്ലോ!!".
കുഞ്ഞിരാമന്‍ പറഞ്ഞു - "അതു ഭാര്‍ഗ്ഗവന്‍ മൊതലാളീ... ആ പാത്രം അന്നു ഞാന്‍ കൊണ്ടു പോയപ്പോള്‍ ഗര്‍ഭിണിയായിരുന്നു... എന്റെ വീട്ടില്‍ വെച്ചു അവള്‍ പ്രസവിച്ചു. ഈ പുതിയ പാത്രം അവളുടെ കുഞ്ഞാണു്‌".
ഭാര്‍ഗ്ഗവന്‍ സന്തോഷിച്ചു, മണ്ടന്‍ തന്നെ ഈ കുഞ്ഞിരാമന്‍ എന്നും വിചാരിച്ചു.
2 മാസം കഴിഞ്ഞു.. കുഞ്ഞിരാമന്റെ വീട്ടില്‍ വീണ്ടും വിരുന്നു. വീണ്ടും പാത്രം കടം വാങ്ങാന്‍ ഭാര്‍ഗ്ഗവന്റെ വീട്ടിലെത്തി. ഭാര്‍ഗ്ഗവന്‍ സന്തോഷത്തോടെ ഒരു വലിയ, വില കൂടിയ പത്രം എടുത്തു കൊറ്റുത്തു - എന്നിട്ടു പറഞ്ഞു: "എടോ .. ഇവളും പ്രസവിക്കാറായിട്ടുണ്ടു്‌ പ്രസവിച്ചാല്‍ അമ്മയേയും കുഞ്ഞിനേയും നന്നായി നോക്കണം " എന്നു്.
ശരി എന്നും പറഞ്ഞു കുഞ്ഞിരാമന്‍ പത്രം കൊണ്ടു പൊയി.
കുറേ കാലം കഴിഞ്ഞിട്ടും കുഞ്ഞിരാമനെ കാണാതായപ്പോള്‍ ഭാര്‍ഗ്ഗവന്‍ കുഞ്ഞിരാമന്റെ വീട്ടില്‍ ചെന്നന്വേഷിച്ചു ... "എന്താടോ എന്റെ പാത്രം എവിടെ?".
അപ്പൊ നമ്മുടെ രാമന്‍ പറഞ്ഞു .. "ഭാര്‍ഗ്ഗവന്‍ മൊതലാളീ ... ഞാന്‍ അങ്ങോട്ടു വരണം എന്നു വിചാരിച്ചിരിക്ക്യായിരുന്നു.."
"അന്നു ആ പാത്രം പൂര്‍ണ്ണ ഗര്‍ഭിണിയായിരുന്നല്ലോ... അവളുടെ പ്രസവത്തിനു ഇരട്ടക്കുട്ടികളായിരുന്നു. നല്ല ഐശ്വര്യമുള്ള കുട്ടികള്‍ .. എന്നാലെന്തു പറയാനാ?? ഈശ്വരന്‍ അവള്‍ക്കും കുഞ്ഞുങ്ങള്‍ക്കും ആയുസ്സു കൊടുത്തില്ല.. പ്രസവത്തോടെ അവളും കുഞ്ഞുങ്ങളും മരിച്ചു പോയീ. :( ".
എന്തു ചെയ്യണമെന്നറിയാതെ ഭാര്‍ഗ്ഗവന്‍ വീട്ടിലേക്കു പോയി.. :)
******************************************************************************************
അപ്പൊ കൂട്ടുകാരേ ഇതാണു കഥ. ഇതു നിങ്ങള്‍ക്കൊരുപക്ഷേ മുമ്പേ അറിയാമായിരുന്നിരിക്കും ഇല്ലേ?
പുസ്തകങ്ങള്‍ വായിക്കുമ്പോള്‍ അതില്‍ അലിഞ്ഞു ചേരുന്ന സ്വഭാവം ഉണ്ടെനിക്കു്‌. അതിപ്പൊ പുസ്തകങ്ങള്‍ മാത്രമല്ല.. സിനിമ കാണുമ്പോഴും ഞാന്‍ അതിന്റെ ഉള്ളില്‍ പോകും ...
അതു കൊണ്ടു തന്നെ പല സിനിമകളും കണ്ട്, കഥാപാത്രങ്ങള്‍ കരയുമ്പോള്‍ ഞാനും കരയാറുണ്ട്. (ആരോടും പറയല്ലേ ;) )
ഒരിക്കല്‍ ഞാന്‍ "God of Small Things" വായിക്കായിരുന്നു. ബസ്സിലിരുന്നായിരുന്നു വായന. അങ്ങനെ "അമ്മു" മരിക്കുന്ന ഭാഗം എത്തി ... എന്റെ കണ്ണു നിറയാന്‍ തുടങ്ങി.. നിയന്ത്രിക്കാന്‍ പറ്റുന്നില്ല. വായന നിര്‍ത്താനൊട്ടു തോന്നുന്നും ഇല്ല..
ചുറ്റും ഇരിക്കുന്നവരൊക്കെ നോക്കുന്നു. എന്തെങ്കിലും ആവട്ടെ എന്നു വിചാരിച്ചു ഞാന്‍ കരഞ്ഞുകൊണ്ടു വായിച്ചു.
അപ്പൊ പറഞ്ഞു വന്നതു് .. കഴിഞ്ഞയാഴ്ച, വെള്ളിയാഴ്ച രാത്രി 2 മണിക്കു്‌ ഞാന്‍ മലയാറ്റൂരിന്റെ യക്ഷി വായിച്ചു... (കൂടുതല്‍ ഒന്നും പറയുന്നില്ല ... എല്ലം വായനക്കാരന്റെ(ക്കാരിയുടെ) മനോധര്‍മ്മം പോലെ!) ;)
എന്തു രസായിട്ടാ എഴുതിയിരിക്കുന്നതു്‌ അറിയോ... ഞാന്‍ പോലും പേടിച്ചു പോയി.... കിലുക്കത്തില്‍ തിലകന്‍ രാത്രി പുസ്തകം വായിക്കുന്നതു ഒന്നോര്‍ത്തു നോക്കൂ ;) [ഹ ഹ]
-- കരിങ്കല്ലു്‌
PS: മീന്‍വറുത്തതിന്റെ കൂടെ ചോറുണ്ട നമ്പൂതിരിയുടെ കഥ ആര്‍ക്കൊക്കെ ആറിയാം ??? അറിയാത്തവര്‍ കൈപൊക്കുക. ;)
ഞാന്‍ ഒരു ആസ്ഥാന കഥാകാരനായലോ? ;) [സ്വയം എഴുതാന്‍ അറിയില്ലെങ്കിലെന്താ.. കുട്ടികള്‍ക്കു്‌ പറഞ്ഞ് കൊടുക്കാനുള്ള കുട്ടിക്കഥകളൊക്കെ കുറെ എന്റെ കയ്യിലുണ്ട്]
രാമനുണ്ണിമാഷേ.. മാഷ്‌ടെ ഫീല്‍ഡിലാണു്‌ ഞാന്‍ കൈ കടത്തുന്നതു കേട്ടോ ;)
എല്ലാര്‍ക്കും എന്റെ നമസ്കാരം ...
തിരക്കിത്തിരി കൂടുതല്‍ ആയതിനാല്‍ അധികം വിസ്തരിക്കാതെ കാര്യത്തിലേക്കു്‌ കടക്കാം
മുമ്പൊരിക്കല്‍ ഞാന്‍ ഒരു പോസ്റ്റില്‍ പറഞ്ഞിരുന്ന ജര്‍മ്മന്‍ ടീച്ചര്‍ എന്നെ പുള്ളിക്കാരിയുടെ വീട്ടിലേക്ക് ക്ഷണിച്ചിരുന്നു.. കഴിഞ്ഞ വീക്കെന്റ് ഞാന്‍ അവിടെ ആയിരുന്നു. സ്ഥലത്തിന്റെ പേരു റോസന്‍ഹൈം -- മ്യൂണിക്കില്‍ നിന്നു്‌ ഏതാണ്ട് 45 മിനുട്ട്!
ക്യാമറ ഞാന്‍ മനഃപൂര്‍വ്വം തന്നെ എടുത്തില്ല ... എന്താച്ചാല് ഞാന്‍ ഫോട്ടോ പിടിക്കാന്‍ നിക്കുമ്പോള്‍ കൂടെയുള്ളവര്‍ക്ക് ബോറടിക്കും ... അതു കൊണ്ടു്‌ തന്നെ, ഞാന്‍ സാധാരണ ഒറ്റക്കുള്ള നേരങ്ങളില്‍ മാത്രമേ ഫോട്ടോ എടുക്കാറുള്ളൂ
എന്നാല് ...., ഞായറാഴ്ച രാവിലെ ഞാന്‍ എല്ലാരേക്കാളും മുമ്പ് എഴുന്നേല്ക്കുമെന്നോ, ഒറ്റക്കു ചാറ്റല്‍ മഴയത്തു്‌ അടുത്തുള്ള മലമുകളിലേക്ക് പോകുമെന്നോ ഒന്നും നേരത്തേ കാണാനുള്ള ദിവ്യദൃഷ്ടി എനിക്കുണ്ടായിരുന്നില്ല.
എന്നാല് അതാണു്‌ സംഭവിച്ചതു ... അറ്റ്ലീസ്റ്റ് എന്റെ മൊബൈല്‍ എങ്കിലും കയ്യില്‍ ഉണ്ടായിരുന്നതു കൊണ്ടു കഷ്ടിച്ചു ഒപ്പിച്ചു...
എന്നെ ചീത്ത പറയുകയോ, ശിക്ഷിക്കുകയോ ഒക്കെ ചെയ്തോളൂ... - പക്ഷേ ഇനി മുതല്‍ എന്തൊക്കെയായാലും ക്യാമറ ഇല്ലാതെ എവിടേക്കും ഞാന്‍ ഇല്ല! :( ;)
മൊബൈല്‍ ആയതിനാല്‍ ഇത്തിരി ക്ളാരിറ്റി ഒക്കെ കുറവാണു്‌ ... എന്നാലും വേണ്ടത്ര അടിക്കുറിപ്പൊക്കെ ചേര്‍ത്തു ഞാന്‍ അഡ്ജസ്റ്റ് ചെയ്യാന്‍ ശ്രമിച്ചിട്ടുണ്ട്. ;)
ചില ചിത്രങ്ങളൊക്കെ കാണാന്‍ ഒരുപക്ഷേ ടോര്‍ച്ചടിച്ചു നോക്കേണ്ടിവരും :)
ബോറടിച്ചാല്‍ നിര്‍ത്തിപ്പൊക്കോളൂ ട്ടോ ... അടുത്ത പ്രാവശ്യം ഞാന്‍ ഒരു കഥയോ കാര്യമോ ... അധികം ബോറില്ലാതെ പറയാം :)
എന്നാല് മുഴുവന്‍ ചിത്രങ്ങളും കണ്ടു്‌, ഒരു കുഞ്ഞു അഭിനന്ദനവും കമന്റും ഒക്കെ തന്നിട്ടു പോയാല്‍ ... സന്തോഷം ;)
[And for some other details of the trip see my English Blog --- ഞാനും കൊടുക്കട്ടെ ഇത്തിരി പരസ്യം :)]
ടീച്ചറുടെ വീടിനടുത്തുള്ള പുഴ... കുറെ അരയന്നങ്ങളും കൊക്കുകളും ബീവറുകളും ഉണ്ടിവിടെ ... (ബീവറുകളെ കണ്ടില്ലാട്ടോ :( )
മലമുകളിലേക്കു്‌ കയറാന്‍ തുടങ്ങുമ്പോള്‍ അതാ ഒരാപ്പിള്‍ മരം :)
പാതി വഴിയില്‍ നില്ക്കുന്നു രണ്ടു കുതിരകള്‍ ... പുള്ളിക്കാരിയുടെ വീട്ടിലെയാ... (പറഞ്ഞില്ലാ അല്ലേ .. നല്ല കാശുള്ള വീട്ടിലെയാണു ടീച്ചര്‍ - കൊട്ടാരം പോലൊരു വീട് - മുന്നില്‍ 5 കാറുകള്‍ ... യേതു്‌? ;) )
ഒരു കാട്ടു പാത ...
ടീച്ചറുടെ അനിയനും ഗേള്‍ഫ്രണ്ടും മലമുകളില്‍ ടെന്റില്‍ (ചുമ്മാ തമാശക്ക് ;) ) താമസിക്കുന്നു... (2 ദിവസത്തേക്കു്‌ മാത്രം )
നല്ല ഭംഗീണ്ടല്ലേ???
മുകളിലും ഒരു പള്ളി!! (കപ്പോള എന്നല്ലേ പറയേണ്ടതു?)
ഞാന്‍ തിരിച്ചു താഴെ വന്നു. ഇവിടെയാണു വീട്ടിലേക്കുള്ള കടത്ത് - ഒരു കുഞ്ഞു ചങ്ങാടം ഉണ്ടിവിടെ. (കാറിനൊക്കെ വരാന്‍ വേറെ വളഞ്ഞു്‌ ദൂരം കൂടിയ വഴികളുണ്ട്)
മുറ്റത്തിരിക്കുന്നു ... അമ്മക്കസേരയും കുട്ടിക്കസേരയും ... (കുഞ്ഞിരാമന്റെ പാത്രക്കഥ അറിയാത്തവര്‍ കൈ പൊക്കുക. അടുത്ത പ്രാവശ്യം പറഞ്ഞു തരാം - കുഞ്ഞിരാമന്റെ പൊടിക്കൈ അഥവാ കൈപ്പൊടി ;) )
ഇനിയല്ലേ രസം .. അവരുടെ വീട്ടില്‍ വൈദ്യുതി ഉല്പാദിപ്പിക്കുന്നു. മലമുകളില്‍ നീരുറവകള്‍ ഉണ്ട്... അവിടുന്നുള്ള വെള്ളം താഴെ ടര്‍ബൈനിലേക്കു ഒഴുക്കുന്നു... വൈദ്യുതിയില്‍ പോലും സ്വയം പര്യാപ്തത... :)
ഇതു ടര്‍ബൈന്‍ റൂമിലേക്കുള്ള വാതില്‍ ... വാതില്ക്കല്‍ തൂങ്ങി നില്ക്കുന്ന സംഭവം കണ്ടൂല്ലോ ഇല്ലേ? ;)
അടുക്കളത്തോട്ടം
പടക്കച്ചെടി -- അറിയോ? നാട്ടില്‍ ഞാന്‍ ഇത്രക്കും പഴുത്തതു കണ്ടിട്ടില്ലാ...
ചട്ടിയിലും മുന്തിരി???
പൂച്ചട്ടിയായാല്‍ ഇങ്ങനെ വേണം .. അല്ലേ?
വീണ്ടും പുഴയോരം
ടര്‍ബൈന്‍ കാണാന്‍ പോവാന്‍ ഇങ്ങനെയും പോവാം ... എന്തൊരു സുന്ദരികളാ അല്ലേ?
ദാ ഇവിടെയും കുറച്ച് ആപ്പിളുകള്‍ .. എന്നാല് നിറമുള്ളവ... :)
എന്റെ കമ്പ്യൂട്ടര്‍ ട്രിക്കിനു ഇരയായ ഒരാപ്പിള്‍ :)
വീട്ടിലേക്കു കടക്കുന്നതിനു്‌ തൊട്ടു മുമ്പൊരു വിരുതന്‍ .. വാതില്ക്കല്‍ ....
സസ്നേഹം ... കരിങ്കല്ലു്‌
കൂട്ടുകാരേ... അങ്ങനെ മലയാള ബൂലോകത്ത് ഞാന്‍ 50 പോസ്റ്റുകള്‍ തികക്കുന്നു... ഇതാണു് അമ്പതാമത്തേതു്‌. 
2006 ഒക്ടോബറിലാണു്‌ എന്റെ രംഗപ്രവേശം .... ആദ്യം ഒരു പോസ്റ്റ് ഞാന്‍ ജീരകമിട്ടായി (മിഠായി)എന്ന പേരില്‍ ജീരകമിട്ടായി എന്നു പേരുള്ള ബ്ലോഗ്ഗില്‍ തന്നെ എഴുതി.. അതായിരുന്നു തുടക്കം ...
2 ദിവസത്തിനുള്ളില്‍ .. ഞന്‍ കരിങ്കല്ലായി രൂപം മാറി. നമ്മുടെ വെറ്റരന്‍ ബ്ലോഗ്ഗര്‍ കണ്ണൂസ് മാത്രമേ അതു കണ്ടുള്ളൂ എന്നാണെന്റെ ഓര്‍മ്മ.
അന്നൊന്നും ബൂലോകം ഇതു പോലെ അല്ല.. ഇത്രയധികം ആള്‍ക്കാരൊന്നും ഇല്ല. കുറച്ചു പേരേ ഉള്ളൂ.. "മൊത്തം ചില്ലറ", "കൊടകരപുരാണം" "ഇടിവാള്‍" ഇതൊക്കെ തന്നെ ഫേയ്മസ് ആള്ക്കാര് ...
കുറച്ചു കാലം (ഒരു മാസം) തരക്കേടില്ലാതെ ബ്ലോഗ്ഗി... ആയിടക്കായി ബൂലോകത്ത് ആള്ക്കാര് തല്ലു കൂടാന്‍ തുടങ്ങി, അമേരിക്കന്‍ ബ്ളോഗ്ഗേഴ്സ് ... ഗള്‍ഫ് ബ്ളോഗ്ഗേഴ്സ് എന്നൊക്കെ ചേരി തിരിവും.
നമ്മള്‍ ഇതിലൊന്നും പെടാത്ത ടീം ... മാത്രമല്ല.. അടിക്കും ഇടിക്കും എന്നൊക്കെ ഭീഷണികള്‍.., പാര്‍ലമെന്റില്‍ പറയാന്‍ കൊള്ളാത്ത വാക്കുകള്‍ ഒക്കെ വിളിക്കുക (ഒന്നും എന്നെയല്ലാട്ടോ ) മുതലായ കാര്യങ്ങളാല്‍ എനിക്കെന്തോ ഒരു സുഖം തോന്നിയില്ല...
ഞാന്‍ സുന്ദരമായ ആംഗലേയ ബ്ളോഗിലേക്കു തന്നെ തിരിച്ചു പോയി. (അവിടെ ഇപ്പൊ ഏകദേശം ഇത്രയും കാലം കൊണ്ട് 188 പോസ്റ്റുകള്‍ ഉണ്ട്)
പിന്നെ വല്ലപ്പോഴും വരാറുണ്ടെന്നു മാത്രം ... കൃത്യമായി വായിച്ചിരുന്നെങ്കിലും കമന്റാറില്ലായിരുന്നു... എന്നാലും വല്ലപ്പോഴും എഴുതുകയും ചെയ്തിരുന്നു.
കുറെ കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ മലയാളം ബൂലോകത്ത് ഒരു പുതിയ തലമുറ വളരാന്‍ തുടങ്ങി. ഞാന്‍ വീണ്ടും ഇത്തിരി കൂടുതല്‍ എഴുതാനും തുടങ്ങി.
പല പ്രമുഖരേയും പോലെ കഥ/കവിത എഴുതുക എന്നതിനുള്ള ത്രാണി/കഴിവു്‌ എനിക്കില്ല. വേറേ ചില പ്രമുഖരേ പോലെ വലിയ കാര്യങ്ങള്‍ ... അതും വയ്യ...!
രാഷ്ട്രീയം (വ്യക്തിഗത കാഴ്ചപ്പാട് / അഭിപ്രായം) പോലുള്ള സം‌ഭവങ്ങള്‍ ആണെങ്കില്‍ 99% അടിയിലേ കലാശിക്കൂ ... വസ്തുതകളെ അടിസ്ഥാനമാക്കി അല്ലാതെ ഉള്ള ഒരു സംവാദത്തിനും ശരിക്കു പറ്റിയതല്ല ഇന്റര്‍നെറ്റ്. (Flame War)
വസ്തുതകളെ അടിസ്ഥാനമാക്കി ഉള്ളതാണെങ്കില്‍ അതൊക്കെ വിവരമുള്ളവര്‍ ആദ്യമേ എഴുതിക്കാണും ... And I don't like my blog to be a pointer to the articles I liked/read. അങ്ങനെ ഞാന്‍ എന്റെ വ്യക്തിപരമായ കാര്യങ്ങളും ഒക്കെ ആയി ഒതുങ്ങിക്കൂടി.
അധികം ഓടി നടന്ന് കമന്റാറില്ല.., ആളെക്കൂട്ടാന്‍ ശ്രമിക്കാറില്ല, അഗ്രിഗേറ്ററുകളെ ഗൌനിക്കാറില്ല ...
പിന്മൊഴി മാറി മറുമൊഴി ആയി.. -- അതിന്റെ പിന്നിലും ഉണ്ടായിരുന്നു ആരോപണങ്ങള്‍..
അതിനിടയില്‍ യാഹൂ കോപ്പിയടി നടന്നു..
ഈയടുത്തായി എനിക്കു തോന്നിത്തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു... ബൂലോകം കുറച്ചു പക്വത കൈവരിച്ച പോലെ.
എന്നാലും കോപ്പിയടിയൊക്കെ മുറയ്ക്കു നടക്കുന്നുണ്ട് ഒരു വശത്തായി... ആക്ടീവ്‌ ആയിരുന്ന സമയത്തെ കാര്യങ്ങളിലൊക്കെ ആവുന്ന പോലെ, ശരിയെന്നു തോന്നിയ പോലെ പ്രതികരിച്ചു..
യാതൊരു തല്ലുകൊള്ളിത്തരവും കാണിക്കാതെ ആരെയും ചീത്ത വിളിക്കാതെ, ആരുടെയും ചീത്തവിളി കേള്‍ക്കാതെ, കടിപിടി കൂടാതെ ... ഞാന്‍ അങ്ങനെ 50 തികക്കുന്നു.
ഇതിനിടയില്‍ കുറച്ചു നല്ല സുഹൃത്തുക്കളെ കിട്ടി ബൂലോകത്ത് നിന്നു..
ഈ അമ്പതാം പോസ്റ്റ് ഞാന്‍ എനിക്കും .. ഇപ്പറഞ്ഞ സുഹൃത്തുക്കള്‍ക്കും ... പിന്നെ എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട വായനക്കാര്‍ക്കും ആയി സമര്‍പ്പിക്കുന്നു.
സ്നേഹാദരങ്ങളോടെ...
നിങ്ങളുടെ പ്രിയപ്പെട്ട (ആണോ?) കരിങ്കല്ലു്‌.
ഇനി ഒരു കുഞ്ഞു തിരുത്ത് : കരിങ്കല്ലെന്ന പേരു ഞാന്‍ പരുക്കന്‍ സ്വഭാവക്കരനാണെന്നു്‌ പറയാനല്ല .. ഇത്തിരി കരളുറപ്പ് കൂടുതല്‍ ആണെന്നു കാണിക്കാനാണു -- അഹങ്കാരമായിട്ടല്ല.. പലരും സമ്മതിച്ചിട്ടുള്ളതാണു്‌. ഒന്നു ക്ളാരിഫൈ ചെയ്യണം എന്നു തോന്നി. ഒരു മുയല്ക്കുട്ടിയെ രക്ഷിച്ചപ്പൊഴോ... ഒരിത്തിരി പൈങ്കിളി ആയപ്പോഴോ ഒക്കെ .. പേരുമാറ്റണം എന്നു ചിലരൊക്കെ പറഞ്ഞു ... അതു കൊണ്ട്.. അത്രേ ഉള്ളൂ...!! :)
സുജനികയില്‍ വരേണ്ട കഥയാണിതു്‌. എന്നാലും ഇപ്പൊ ഓര്‍മ്മ വന്നപ്പോ എന്തായാലും ഇവിടെ കാച്ചാം എന്നു തോന്നി..
ഒരു പഴയ തറവാട്ടില്‍ ... എന്തോ പതിവിനു വിപരീതമായി, ഒരു പട്ടിയും പൂച്ചയും കൂട്ടുകാരായി. ഒരു ദിവസം അത്താഴമൊക്കെക്കഴിഞ്ഞ്, രണ്ടുപേരും കൂടി അടുത്തിറങ്ങിയ സിനിമകളെ കുറിച്ചു്‌ സംസാരിക്കുകയായിരുന്നു...
സംസാരിച്ച് സംസാരിച്ചിരുന്ന് സമയം പോയതവരറിഞ്ഞില്ല. സമയം പാതിരാത്രിയായി...
പെട്ടെന്നു്‌ നമ്മുടെ കഥാനായകന്‍ പട്ടി ദൂരെ വേലിയിലേക്കു്‌ നോക്കി നമ്മുടെ കഥാനായിക പൂച്ചയോടു പറഞ്ഞു.
കുറിഞ്ഞീ... അതാ അവിടെ എന്തോ ഒരു ശബ്ദം കേള്‍ക്കുന്നു. നീ ഒരു മിനുട്ട് വെയിറ്റ് ചെയ്യ്.. ഞാന്‍ ഒന്നു നോക്കിയിട്ടു വരാം . ഈ പാതിരാത്രിക്കവിടെ എന്താണെന്നു്‌!
ഇതും പറഞ്ഞു്‌ അവന്‍ എഴുന്നേറ്റു.
അപ്പോഴെക്കും നമ്മുടെ പൂച്ച പറഞ്ഞു - ചേട്ടാ ആ ശബ്ദം കേട്ടു ചേട്ടന്‍ പോവണ്ട, അതു ആ ചുണ്ടനെലിയുടെ ഒരു രോമം കൊഴിഞ്ഞു വീണതാ. ഞാന്‍ കണ്ടു.
അവന്‍ വല്ല സെക്കെന്റ് ഷോക്കും പോയതാവും; എനിക്കും പോവായിരുന്നു; സിനിമേം കാണായിരുന്നു, അവനെയും തിന്നായിരുന്നു. പിന്നീടൊരിക്കലാവട്ടെ - എന്നു്.
ഇതു പണ്ടു്‌ അമ്മ പറഞ്ഞ് തന്നിട്ടുള്ള കഥയാ. പൂച്ചയുടെ കാഴ്ചശക്തിയും പട്ടിയുടെ കേള്‍വിശക്തിയും വിശേഷമാണെന്നു മനസ്സിലാക്കിത്തരാന്‍ .
പൊടിപ്പും തൊങ്ങലും മുഴുവന്‍ എന്റെ... എന്റെ മാത്രം -- അതിലെ കുറ്റങ്ങളും കുറവുകളും എല്ലാം എനിക്കു്. അഭിനന്ദനങ്ങളും .. ;)
പിന്നെ... നിങ്ങളും സ്വന്തം ഇഷ്ടം പോലെ പൊടിപ്പും തൊങ്ങലും മാറ്റാം .. ചേര്‍ക്കാം ;)ഇതിപ്പൊ പറയാന്‍ കാരണം?
ഞാന്‍ വീണ്ടും വീടു മാറുന്നു... (കൂടുതല്‍ പിന്നെ പറയാം ) .. ആ വീട്ടില്‍ ഒരു കുഞ്ഞു നായയുണ്ട്. അതുമാത്രല്ല 3-4 ദിവസം മുമ്പ് ഞാനൊരു എലിയ കാണുകയും ചെയ്തു. :) [ഓര്‍മ്മകള്‍ വരുന്ന വഴികളേ!! :) ]
ഈ ബ്ലോഗ് വായിക്കുന്ന എല്ല അച്ഛനമ്മമാരും സ്വന്തം കുട്ടികള്‍ക്കു്‌ ഈ കുട്ടിക്കഥ പറഞ്ഞു കൊടുക്കണം എന്നു ഞാന്‍ ഇതിനാല്‍ ഉത്തരവിടുന്നു. :)
ഇനി വേറൊരു സംഭവം - കുറച്ചു നാളായി തമിഴ് സിനിമാ ഗാനങ്ങള്‍ / നൃത്തരംഗങ്ങള്‍ യൂട്യൂബില്‍ കാണുന്ന അസുഖം ഉണ്ടു്‌.
എന്തു ഭംഗിയായിട്ടാ വിജയും സിമ്രാനും ഡാന്‍സ് കളിക്കുന്നതു എന്നറിയോ? ചില തമിഴ് പാട്ടുകളുടെ വരികളും അസ്സല്‍ .വിശേഷപ്പെട്ടതു എന്നു് പറയാന്‍ വയ്യ... എന്നാലും ഇത്തിരി രസം തോന്നിയ ഒന്നു-രണ്ടു വരികളിതാ താഴെ.
ഉന്‍മേല്‍ നാന്‍ കൊണ്ട കാതല്‍
എന്മേല്‍ നീ കൊണ്ട കാതല്‍
ഏതൈ നീ ഉയര്‍വാഗ സൊല്‍വായോ?
പോടാ പൊള്ളാത പയ്യാ
നംമേല്‍ നാം കൊണ്ട കാതല്‍
അതൈ നീ രണ്ടാഗ പാര്‍പ്പായാ?
എന്തൂട്ടാ അലക്കു്‌ അല്ലേ? (ജ്യോതിക + സൂര്യ)
- കരിങ്കല്ലു്‌.
കൂട്ടുകാരേ ... എനിക്കു വീണ്ടും ഇത്തിരി തിരക്കു കൂടിയ സമയം വന്നിരിക്കുന്നു.
അതിനിടയില്‍ എനിക്കൊരു പരാതിയും കിട്ടിയിരിക്കുന്നു -- "വളരേ കുറച്ച് പോസ്റ്റുകളില്‍ മാത്രമേ വായനക്കാര്‍ക്ക് ഇന്‍ഫര്‍മേഷന്‍ കിട്ടുന്ന കാര്യങ്ങള്‍ എഴുതിയിട്ടുള്ളൂ" -- എന്നു്! :(
അതിനാല്‍ സമയബന്ധിതവും ഇന്‍ഫര്‍മേറ്റീവും ആയ ഒരു കൊച്ചു കാര്യം മാത്രം -- വീണ്ടും ഒരു ചിത്രപ്പോസ്റ്റ്. :)
എന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട കിളിവാതിലിലൂടെ നോക്കിയാല്‍ കാണുന്ന മറ്റൊരു സംഭവം ആണിന്നത്തെ വിഷയം തന്നെ. ഒരു പൂന്തോട്ടം -- അവിടത്തെ ചില പൂക്കള്‍ , അതു തന്നെ! :)
ഒരു ദിവസം ഞാന്‍ തിരക്കു പിടിച്ച് പോകുന്ന വഴിക്കു എടുത്ത ചിത്രങ്ങളാണു്‌. അത്ര വിശേഷപ്പെട്ടതു്‌ എന്നൊന്നും പറയാന്‍ വയ്യ.
എന്തോ ഒരു പൂവു്‌ .. സുന്ദരിയല്ലേ?
ഇനിയും പേരറിയാത്ത മറ്റൊരു സുന്ദരിക്കുട്ടി.
സൂര്യകാന്തീ... സൂര്യകാന്തീ സ്വപ്നം കാണുവതാരേ... അന്നു വൈകീട്ടു ഈ പാട്ടു പാടി പാട്ടു പാടി ഞാനും (എന്നെക്കാള്‍ കൂടുതല്‍ എന്റെ കൂടെ ഉണ്ടായിരുന്നവരും ) തോറ്റു! :)
ഇനിയും ദാ കുറച്ചു അജ്ഞാത സുന്ദരികള്‍ ...
എന്തോ ഇന്‍ഫര്‍മേറ്റീവ് എന്നോ എന്തോ പറഞ്ഞ പോലെ തോന്നിയില്ലേ... ഇല്ലേ? പൂക്കളുടെ പേരു പോലും പറയാതെ എന്തു ഇന്‍ഫര്‍മേഷന്‍ ആണോ എന്തോ?
എന്നാല് അതാണു അടുത്ത ചിത്രത്തില്‍
ആര്‍ക്കു വേണെങ്കിലും പോയി പൂക്കള്‍ പറിക്കാം -- പൂന്തോട്ടത്തിന്റെ മുന്നില്‍ ഒരു ബോര്‍ഡ് വെച്ചിട്ടുണ്ടേ, ഒരു കുഞ്ഞു പെട്ടിയും - പണം നിക്ഷേപിക്കാന്‍
സൂര്യകാന്തിക്കു്‌ 60 പൈസ (മുമ്പ് 50 ആയിരുന്നിരിക്കണം -- മാറ്റിയെഴുതിയതു കണ്ടില്ലേ?) മറ്റു പൂക്കള്‍ക്കും 60 പൈസ തന്നെ. :)
പരസ്പര വിശ്വാസത്തിന്റെ മകുടോദാഹരണം എന്നൊക്കെയല്ലേ ഇതിനെ പറയേണ്ടതു്‌? നാട്ടിലോ മറ്റോ ആയിരുന്നെങ്കില്‍ ആ പൂന്തോട്ടമേ എപ്പൊ അടിച്ചോണ്ടു പോയി എന്നു ചോദിച്ചാല്‍ മതി! അല്ലേ?
ഇവിടെയുള്ള പരസ്പര വിശ്വാസത്തിന്റെ കാര്യം കണ്ടാല്‍ നമ്മള്‍ പൊതുവേ ഞെട്ടും - പത്രമൊക്കെ വഴിയരികില്‍ ഒരു പെട്ടിയിലാക്കി വെച്ചിട്ടു പോവും, കൂടെ ഒരു കുഞ്ഞു പണപ്പെട്ടിയും : ആവശ്യക്കാരനു പത്രം എടുക്കാം, കാശു അവിടെ ഇടാം, പോവാം.
ഇനി മറ്റൊരു സുന്ദരിപ്പൂവും അത്തരം പൂക്കളുടെ പഴവും.
പനിനീര്‍പ്പൂവും പനിനീര്‍പ്പഴവും :)
ഇന്നത്തെ എല്ലാ ചിത്രങ്ങളും, പ്രത്യേകിച്ചു താഴേന്നു രണ്ടാമത്തെ ചിത്രം -- മുകളില്‍ പറഞ്ഞ പരാതി ഉന്നയിച്ച ആള്‍ക്കു ഡെഡിക്കേറ്റ് ചെയ്യുന്നു. :)
ഒരു തരത്തിലുള്ള നന്ദി പ്രകടനമായും അതിനെ കണക്കാക്കാം .. ;)
സ്നേഹാദരങ്ങളോടെ,
-- കരിങ്കല്ല്.
PS1: The last picture was taken with Mobile phone. Not so good resolution.
PS2: All pictures (C) Sandeep Sadanandan, 2008. Anyone could use the pictures for anything but financial benefits.
PS3: എന്താ ജാട! :)
~
